tag:blogger.com,1999:blog-36413812185514746732024-03-06T00:39:08.725-08:00Ρεμ-vieΚατερίνα Π.http://www.blogger.com/profile/11551701511928197600noreply@blogger.comBlogger25125tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-22105140551961164052017-11-15T08:34:00.000-08:002017-11-15T08:34:02.239-08:00Ας μοιραστούμε τ’ όνειρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk4mOI6zm7vMesrLpIGI2Uu3gcg_gX7yytyD5SPzJy8a01gowxAJycV0I2AP05PtmHoe7p9Kc3_1PRYvMlv1eSgjvImEZjASDWSckBDUxSyfOa4zhlTZ88FJg8yXoIO4morpIsG2aiLvDb/s1600/comet_trailer_1a.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="455" data-original-width="848" height="340" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk4mOI6zm7vMesrLpIGI2Uu3gcg_gX7yytyD5SPzJy8a01gowxAJycV0I2AP05PtmHoe7p9Kc3_1PRYvMlv1eSgjvImEZjASDWSckBDUxSyfOa4zhlTZ88FJg8yXoIO4morpIsG2aiLvDb/s640/comet_trailer_1a.png" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Ας μοιραστούμε τ’ όνειρο</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Απ’ όνειρο σ’όνειρο,</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Κυνηγάω μία ιδέα, μία έκλαμψη ελπίδας</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Μα δεν κυνηγώ μοναχή</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Άνθρωποι πολλοί</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Άνθρωποι που κρύβονται, άνθρωποι που κρύβουν</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Μαγειρεύουν ουτοπίες</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Όχι για ν’ αρνηθούν το τώρα, μα για να το
εξαίρουν</span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Όνειρο, ένας κόσμος τόσο απλός, με περίπλοκα λόγια</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Με περίτεχνες μουσικές</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Έναν κόσμο προσηλωμένο στα όνειρα που πλάθει η
πλαστελίνη</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Μην ονειρεύεσαι μονάχος</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Να ονειρευτούμε μαζί</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Στις τρεις το ξημέρωμα θα </span>μένω</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Ας μοιραστούμε τ’ όνειρο</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Και πες με τρελή</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Δε μου φτάνει αυτή η στιγμή, ονειρεύομαι να
την πλάσω</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Ονειρεύομαι να την κάμουμε ουσία μαζί</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Ονειρεύομαι να ονειρευτούμε μαζί έναν κόσμο</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Κι ύστερα να τον πλάσουμε</span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Καθ’ ομοίωσην εκείνου του ονείρου</span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-73112806221942782142017-08-25T07:04:00.000-07:002017-08-25T07:04:17.119-07:00Μάτ(α)ια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ2HWhM-_qJCDg59E8TrEDok1lm8s9xR2Hw7EtSb3X_ssLLyuhuV7KrUyVJxlwgyOoOMndj4_ZfuZ9ZCkjY_JY-OuvjcPsNrwPVFV-UAit57Ont224K5C-yqv-stXN89F7MBKQVFpFq99E/s1600/maxresdefault.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="1280" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJ2HWhM-_qJCDg59E8TrEDok1lm8s9xR2Hw7EtSb3X_ssLLyuhuV7KrUyVJxlwgyOoOMndj4_ZfuZ9ZCkjY_JY-OuvjcPsNrwPVFV-UAit57Ont224K5C-yqv-stXN89F7MBKQVFpFq99E/s400/maxresdefault.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="font-family: "calibri";"><br /></span></div>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
Το σκοτάδι</div>
Διστακτικά, δειλά, όπως περπατά κανείς στο σκοτάδι, μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια την έλλειψη φωτός. Ακουμπά άχαρα όπου βρει, η αφή έμαθε να νικά όσα κρύβονται από την όραση, ψάχνει στο χάος να βρει πάτημα. Υπάρχουν κι ας μην τα βλέπει. Αφού δεν τα βλέπει, δεν υπάρχουν.<br />
<br />
<br />
Το φως<br />
<br />
Ανοιγόκλεισε κάμποσες φορές τα μάτια, γρήγορα και δίχως έλεγχο της κίνησης. Ακτίνες ασυνεχείς, διακεκομμένες από σκοτεινές σχισμές, διαπερνούσαν τα παντζούρια, ίχνη σκόνης λαμπίρισαν στον αέρα. Τα μάτια, όταν είναι καιρό πολύ σβηστά, ξεμαθαίνουν το φως. Τρεμόπαιξαν κι έπειτα άνοιξαν.<br />
<br />
<br />
Κλείσε τα μάτια. Σφιχτά. Ζει μπροστά τους ένας κόσμος. Κι άνοιξε τα. Διάπλατα. Ζει μπροστά τους ένας άλλος. Και χώρισε ύστερα το φως από το σκοτάδι.<br />
<br />
Ποιος είσαι λοιπόν στο φως; Ποιος είσαι στο σκοτάδι;<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-family: "calibri";"><img src="goog_1331466362" /><br />
</span><br />
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<br /></div>
<span style="font-family: "calibri";">
</span>
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri";"><img src="goog_1331466362" /></span></div>
<span style="font-family: "calibri";">
</span><br />
<div style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-47924541920475207682017-08-19T15:51:00.000-07:002017-08-23T11:56:29.575-07:00Δανεικά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ανήκεις πουθενά.<br />
Δε θα ανήκω σε τίποτα.<br />
Δανείζομαι από το μεδούλι σου.<br />
Ρουφάς από τη χάρη μου.<br />
Ακουμπώ στα ξεφυσήματά σου τα ζεστά βράδια.<br />
Ποδοπατάς τις σκέψεις μου πριν σφραγίσουν τα βλέφαρα.<br />
Στις άκρες των δαχτύλων σου στο μαξιλάρι μου, που περπατούν πριν φτάσουν στα χείλη μου,<br />
στο χρώμα της ίριδας των ματιών σου, εδώ κατοικούμε.<br />
<br />
Δανεικά είναι όλα και αγύριστα.<br />
Ο χρόνος, οι λεπτοδείκτες, τα λόγια, τα σεντόνια.<br />
Φρεναπάτη η κτήση, δίχως επιστροφή δανείζεσαι.<br />
<br />
Λαξευμένοι οι λίθοι σου, απόκρημνη η πηγή σου.<br />
Θα άλλαζα πολλά, μα ούτε κλωστή από την ψυχή σου.<br />
<br />
Δανεικά ας είναι όλα, τα αυγουστιάτικα ετούτα ξημερώματα σου τα χρωστώ,<br />
πάρε τα, σου τα χαρίζω.</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-17428708056593650472017-06-26T14:11:00.001-07:002017-06-28T07:57:20.841-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EL</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<w:BrowserLevel>MicrosoftInternetExplorer4</w:BrowserLevel>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Κανονικός πίνακας";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzgmTdVDFWtMYxXZo8vc1al4mxr2L9kNmfPMnoq5224LRXfoHXmVczu-JH8BFIG-tXfLxZq58JIJZmwHreftpVesD8PqEUhthMi_CSEbygANIYC35PziVu-KyJdGAc2uSnDwqnfqp_kabU/s1600/2ff76461ae5c645a687f0f8a263f7ce7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="502" data-original-width="650" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzgmTdVDFWtMYxXZo8vc1al4mxr2L9kNmfPMnoq5224LRXfoHXmVczu-JH8BFIG-tXfLxZq58JIJZmwHreftpVesD8PqEUhthMi_CSEbygANIYC35PziVu-KyJdGAc2uSnDwqnfqp_kabU/s320/2ff76461ae5c645a687f0f8a263f7ce7.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα αστέρι, πολλά αστέρια. Πόσα μετράς, πόσα όχι, πόσα μέτρησες και τώρα πια δε ζουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα ποτάμι, χλωμό ποτάμι. Ρεύμα
ορμητικό, άφεση δεν έχει και τώρα πια εκβάλλει. </div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ελευθερία μία, ελευθερία μία. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μόνο εκείνη ζητάω. </div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μία ζωή, ένοχη ζωή. Απηλιωτής αδέσμευτος, ποτάμι που κυλά, αστέρι αυτόφωτο, νοτιάς σαρωτικός.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Νιώθεις γυμνός, ασυγκράτητος, σχεδόν άυλος. Έτσι είναι.</i> </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/FSCsCmmbO9Y/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/FSCsCmmbO9Y?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;"></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-2665666231633861522017-05-16T07:10:00.000-07:002017-05-16T07:11:50.269-07:00Αναχωρώντας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Για μια τελευταία φορά
βρέθηκε στο σπίτι του. Το σπίτι του, το δικό του σπίτι. Όχι το νοικιασμένο
σπίτι του τελευταίου χρόνου αλλά το σπίτι του. Εκείνο που έχτισε με τα ίδια του
τα χέρια, εκείνο μέσα στο οποίο μεγάλωσε τα παιδιά του, εκείνο που συντηρούσε
με κόπο τα τελευταία χρόνια εκείνο στο οποίο ήθελε να θυμάται τη ζωή του. Το
σπίτι του, λοιπόν, ήταν γεμάτο κόσμο. Άνθρωποι πηγαινοέρχονταν μέσα και έξω, άνθρωποι έπιναν και έτρωγαν, άνθρωποι
γελούσαν, άνθρωποι δάκρυζαν. Πήρε το τσιγάρο που του είχαν αφήσει και άρχισε να
το καπνίζει διασχίζοντας με ελαφρά βήματα τα δωμάτια του σπιτιού του. </span></div>
<a name='more'></a>Η πρώτη
ρουφηξιά τον έφερε στο δωμάτιο των παιδιών του. Εκεί που κάθε βράδυ πήγαινε και
η ματιά του σαν χάδι πάνω από τα μικρά τους κεφαλάκια έδιωχνε τους εφιάλτες και
τους δαίμονες τους από τον γαλήνιο ύπνο τους. Χαμογέλασε καθώς οι θύμησες του
έρχονταν στο νου σαν εικόνες μιας ιστορίας που δεν είχε ζήσει ποτέ, σαν εικόνες
μίας ταινίας που αυτός παρακολουθούσε χωρίς να γνωρίζει το τέλος. Προχώρησε στο
δικό του υπνοδωμάτιο, εκεί που κάθε βράδυ είχε απολαύσει τον έρωτα με τη γυναίκα
τη ζωής του, κάτω από τα σκεπάσματα που τον τύλιγαν τις παγωμένες νύχτες. Ένα
δικό του ζεστό καταφύγιο, εκεί που ησύχαζε, που γαλήνευε και ο πόνος γινόταν ξένος,
ανοίκειος. Συνέχισε προς το μικρό σαλονάκι στο οποίο καθόταν τα βράδια του
χειμώνα με τη ξυλόσομπα αναμμένη, μπροστά από τα χαρτιά και τους υπολογισμούς
του. Λάθη, χρέη, στεναγμοί, όλα ήταν τόσο μακρινά σήμερα. Σήμερα που έφευγε. Το
τσιγάρο του τελείωσε. <i>«Δεν έχω πολύ χρόνο ακόμη»</i>, σκέφτηκε. Πλησίασε το
τραπεζάκι με τη φωτογραφία. Πήρε το ποτήρι με το κρασί και βγήκε στην αυλή του
σπιτιού. Είδε τα παιδιά του, τα αδέρφια του, τα ανίψια του, τη γυναίκα του. Πλησίασε
κάθε τραπέζι και έπινε μαζί τους, ανασύροντας από τη μνήμη του ιστορίες
γεγονότα, περιστατικά, μια ολόκληρη ζωή. <i>«Έλα ανιψιέ, πιε μαζί μου και ας μη
μιλούσαμε. Και ας τσακωθήκαμε και ας είπαμε και δυο κουβέντες παραπάνω. Πιε για
χάρη μου. Πιε και φάε και γλέντα, γιατί σε αυτό το σπίτι μόνο γλέντια θα
γίνονται από εδώ και πέρα. Έλα και συ, αδερφέ, να τσουγκρήσουμε τα ποτήρια μας,
να γεμίσουμε τα στομάχια μας και να θυμηθούμε γονείς, θειούς, παππούδες. Και συ
γυναίκα, τι κλαις; Δεν βλέπεις ότι έχουμε γλέντι σήμερα; Να δες με, κάπνισα το
τσιγαράκι μου, ήπια το κρασάκι μου, δεν πονάω πια. Να δες που έγιαναν οι πληγές
και δεν τρέχουν αίματα. Και τα πόδια ξεπρήστηκαν και περπατάω ορθός. Να δες με
πως στέκομαι, δες με πως περπατάω»</i>. Και μίλησε με όλους, και ήπιε με όλους, και
όλους τους αποχαιρέτησε. Και χόρτασε και ευφράνθηκε και από ποτό και από κόσμο.
Και κατάλαβε ότι ήταν ώρα να αναχωρήσει. Σηκώθηκε. Στάθηκε στη μέση της αυλής.<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i>«Γυναίκα,
παιδιά μου, φίλοι αγαπημένοι και συγγενείς, εγώ φεύγω. Σας χάρηκα σήμερα με όλη
μου την ψυχή. Να με θυμάστε έτσι όπως σας αφήνω, χορτάτο, χαρούμενο, ικανοποιημένο.
Και μην κλαίτε για μένα. Εγώ αναχωρώ για τη χώρα των μακαρίων, με τους γλυκούς
καρπούς και τις αέναες ηλιόλουστες μέρες. Εκεί θα ξανασυναντηθούμε και θα τα
πιούμε και θα γλεντήσουμε πάλι μαζί. Και σεις παιδιά μου να αγαπάτε τη μάνα σας
και να αγαπιέστε μεταξύ σας. Να ζήσετε ευτυχισμένοι. Και όταν πονάτε να σκέφτεστε
ότι υπάρχουν χειρότεροι πόνοι. Και όταν χαίρεστε να σκέφτεστε ότι δεν υπάρχει
μεγαλύτερη χαρά. Έτσι μοναχά βγαίνει η ζωή».</i> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Και αφού είπε αυτά, αναχώρησε από τον αριστερό δρομάκο της αυλής. Η σιδερένια πόρτα έτριξε λίγο
καθώς έφευγε και η γάτα που, μέχρι τότε καθόταν νωχελικά πάνω στη σκεπή,
κοίταξε με απορία που εκείνος αναχωρούσε. Τον κοιτούσε να περπατάει πάνω στα αγαπημένα
χώματα, κάτω από τις ανθισμένες κερασιές, ενώ το τραγούδι των γρύλων συνόδευε
τα ήρεμα βήματα του. Τον κοιτούσε μέχρι που χάθηκε από το οπτικό της πεδίο και
συνέχισε να απολαμβάνει τον απογευματινό της ύπνο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><b>Δεν υπάρχει μέρα να μην
σε σκεφτώ, να μην μου λείπεις, να μην σε καλέσω ψιθυριστά μέσα στο σκοτάδι. Δεν
είσαι εδώ γύρω, αλλά εδώ μέσα, κάτω αριστερά από το στέρνο. Εκεί ζεις και θα ζεις
για πάντα</b>.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Κατερίνα Π.http://www.blogger.com/profile/11551701511928197600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-62162046699735345082017-05-06T17:05:00.000-07:002017-05-06T17:06:53.604-07:00Υπνόσακος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<span style="text-align: justify;">Χθες κοιμήθηκα σε έναν υπνόσακο. Χθες κοιμήθηκα κάτω από τα πολλά πολλά αστέρια, χθες θυμήθηκα πως ήρθε η εποχή που τραγουδούν πάλι τα πουλιά.</span></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Κι η νύχτα ήταν όμορφη κα μύριζε ερχομός καλοκαιριού κι ήρθανε τα χελιδόνια και φεύγουνε τα κρύα βράδια. Κι εγώ πάλι σκεφτόμουν και σκεφτόμουν, αν είμαστε αεικίνητα πουλιά και πετάμε στα όνειρά μας κι αν μας προσγειώνουν οι φόβοι μας. Κι ανοίγουμε διάπλατα φτερά σε ό,τι ποθούμε κι αγαπάμε κι είναι ο δικός μας ο νότος, ετούτη η Ιθάκη. Πάμε ψηλά, πολύ ψηλά, εκεί που γίνεται ο παλμός διπλός. Κι άλλοτε μας κρατάει σφηνωμένους ένας φόβος κι άλλοτε γυρνάμε στη γη με πληγές. Κι είναι βαρίδι να φοβάσαι κι είναι δαιμόνιο να τρομάζεις.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι χελιδόνια που τα βαραίνει ο φόβος κι είναι χελιδόνια που πετούν μακριά. Αν τα δεις, να τους ψιθυρίσεις να πετάξουν. Τους φόβους τους έπνιξε μία παλιά, πηγαία δύναμη, πως τα πόδια πατούν στη γη και λίγο αιωρούνται, πως τα πόδια φτιάχτηκαν ώσπου να μάθεις να πετάς.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Τον υπνόσακο σου πάρε, απόψε θα πετάξουμε στις σκέψεις σου μαζί.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/OhLGIJzPQ1s/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/OhLGIJzPQ1s?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-22873265144997719252017-04-15T07:38:00.004-07:002017-04-15T11:50:33.992-07:00Μου λύπης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM2OQn6bTsIwRsSYt2YPJg30diAB0K2OiURqoM4KsYseLhFxNFS4w5vsU_56NfNN6oEnMLpFobpR6pBNAkZv6ExzTw6_5EWXOp8avGXYope26Y4BthEI8ylEnGfhfNdlAuLO97ZBb50_14/s1600/3f32bd5a-af0d-4494-aa96-0ae85f017c51.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM2OQn6bTsIwRsSYt2YPJg30diAB0K2OiURqoM4KsYseLhFxNFS4w5vsU_56NfNN6oEnMLpFobpR6pBNAkZv6ExzTw6_5EWXOp8avGXYope26Y4BthEI8ylEnGfhfNdlAuLO97ZBb50_14/s320/3f32bd5a-af0d-4494-aa96-0ae85f017c51.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σαν σήμερα. Σήμερα οφείλω να σου αφιερώσω τουλάχιστον τούτες τις λεξούλες. Κι ας μην ξέρεις ότι γράφω για εσένα. Κι ας μην τις διαβάσεις ποτέ. Είναι μία στιγμιαία εκλάμψη.<br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θέλω να ξαναπιούμε μπύρες ξαπλωμένοι στο μπαλκόνι σου. Θέλω σε εσένα μόνο να δείξω την ψυχή μου. Να μετράμε αστερισμούς, τον γαλαξία της Ανδρομέδας, να με διορθώνεις. Γιατί πάντα σε εσένα θα επιστρέφει η παράνοια της σκέψης μου. Εσύ είσαι ο εκείνος που έκανε τα απάνθρωπα, ανθρώπινα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θέλω να γεμίσω το δυάρι σου πάλι με την ύπαρξή μου. Να μαγειρεύω τραγουδώντας. Θέλω να κλειδώσω ένα ποίημα μου στο συρτάρι σου. Να ξεχάσω εκεί το πουλόβερ μου. Να φύγω με το πουκάμισό σου. Να αποκοιμηθείς με τα τραγούδια μου. Θέλω να προσποιηθώ πως δε χάθηκες, πως ζεις ακόμη εδώ. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως δακρύζω λίγο, καθώς γράφω, αλλά ο αέρας θα ξηράνει το δάκρυ, θα μείνει μονάχα εκείνη η αίσθηση, η αφυδατωμένη διαδρομή που έκανε η στάλα μέχρι να με πνίξει στην αλμύρα. Κάποτε έβαλα σε ένα τσουκάλι μια χούφτα χώμα, μια κουταλιά γέλιο και την ελπίδα μου να με αγαπήσεις. Όλα αυτά έγιναν φίλτρο μαγικό, δηλητήριο θανατηφόρο. Αντίδοτο δεν υπάρχει. Εσύ υπήρχες, υπήρξες. Υπάρχεις κι ας μην μπορώ να σε αγγίξω.<br />
<br />
Να σε βρω μία μέρα ελπίζω κάτω από την πόρτα μου. Να μάθω τι κάνεις, αν τολμάς όσα αγαπάς κι αν είναι καλά ο λογισμός σου. Γιατί μου έλειψες. Όπως μου λείπουν όλοι μα και λίγο παραπάνω. Γιατί είσαι διαφορετικότερος. Κι εγώ ευτυχισμένη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απλή είναι η θεωρία, απλούστερη η γραμματοσειρά. Κι ας μοιάζουν οι κατάλευκες σελίδες κενές, σου απαγορεύω ρητά να γράψεις. Ασυναρτησίες, με νάρκωσε η μέρα και η υπενθύμιση στο κινητό μου. Με νάρκωσε για πρώτη φορά η ιδέα σου. Κι ας ήταν διάττοντας αστέρας. Ας ήταν εσώκλειστη σε εκείνο το σπιτάκι του μυαλού σου. Ας φώλιαζε στο χαμόγελό σου.<br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Σα σήμερα, είδα τα μάτια σου αντίκρυ στα δικά μου. Κι ας μην ξέρω πια τι χρώμα έχουν. Μα μαντεύω πως είναι στο χρώμα του πρώτου φύλλου της άνοιξης.<br />
<br />
Κι αν το διαβάσεις, να βρεις μέσα την υπογραφή σου. Κι αν πέρασε καιρός, να μας θυμηθείς για λίγα κλάσματα του χρόνου που επινοήσαμε. Ήταν μια μέρα σαν τη σημερινή κι ένα κουτί από σπίρτα, θυμάσαι;<br />
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<i><b>Τώρα πια μπήκε η άνοιξη και μόνο εσύ με λυπείς, μόνο εσύ μου λύπης.</b></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/xlGy7PfIbrc/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/xlGy7PfIbrc?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-54702617053685972862017-03-14T14:51:00.000-07:002017-03-14T15:28:23.751-07:00Έρωτα μου αγιάτρευτε και καημέ μου μεγάλε…<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ερωτιάρηδες και μη φίλοι μου,
ερωτευμένα πουλάκια εκεί έξω που αναζητάτε να βρείτε το άλλο σας μισό ή
ερωτύλοι φεισμπουκόφιλοι που ψάχνετε το νέο <span lang="EN-US">quote</span><span lang="EN-US"> </span>για το εξώφυλλό σας! Είστε στο
κατάλληλο σημείο! Εδώ που η θερμοκρασία δωματίου ανεβαίνει, εδώ που είναι οι
κατάλληλες προϋποθέσεις αλλά γίνεται πιο ακατάλληλη η σκηνή… Καλώς ήρθατε,
λοιπόν, σε ένα κόσμο γεμάτο- με τι άλλο- με έρωτα. Γι’ αυτό, ας χαμηλώσουν τα
φώτα, ας ανάψουν τα κόκκινα κεριά με άρωμα τριαντάφυλλου, ας ανοίξουν τα
μπουκάλια με το κόκκινο κρασί Βουργουνδίας και ας παίξει <span lang="EN-US">Joe</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Cocker</span><span lang="EN-US"> </span>στους
δέκτες μας. Έτσι, για να ενισχύσουμε την ερωτικότητα του χώρου. Εδώ, λοιπόν, θα
δούμε τι είναι έρωτας. Και όχι ερωτάκος από αυτούς που περνάνε με λίγη σοκολάτα,
αλλά μιλάμε για τον ερώταρο, τον ασίκη, τον μπελαλή που δεν σε αφήνει να κλείσεις
μάτι όλη νύχτα και σε βάζει να διαβάζεις Πολυδούρη και εκεί που λέει η
βασανισμένη ψυχή της καλλιτέχνιδος <i>«Μόνο
γιατί με κράτησες στα χέρια σου μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα»</i> να απαγγέλεις με λυγμό και η γειτόνισσα να
νομίζει ότι ακούει τον Πρέκα στο ΟΧΙ.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για αυτόν τον έρωτα θα μιλήσουμε. Και θα μιλήσουμε δια στόματος
ανθρώπων πρώην, νυν και αεί ερωτευμένων. Απόψεις περί έρωτα, λοιπόν, γεμάτες
πάθος, πόνο, κλάμα, υστερία, τρέλα και όσα περιλαμβάνει ο έρωτας. <span lang="EN-US">Let</span>’<span lang="EN-US">s</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">get</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">it</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">started</span>!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwhuiNXPvjykI8cvqxgBE-pHcH81ei4Ygpyaxn5IQhm9VzIw0GAe86gkxgloa5OwVvDostK-s43CwCK3zD4ExcRhHXqZp21EdNX-fppGVO6ARg5rzOdlPHzkptc1ac-RHZKp5pikEkz9U/s1600/Frog-Funny-Cute-Excuse-Me-Sweet-I-Beg-Your-Pardon-927750.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwhuiNXPvjykI8cvqxgBE-pHcH81ei4Ygpyaxn5IQhm9VzIw0GAe86gkxgloa5OwVvDostK-s43CwCK3zD4ExcRhHXqZp21EdNX-fppGVO6ARg5rzOdlPHzkptc1ac-RHZKp5pikEkz9U/s320/Frog-Funny-Cute-Excuse-Me-Sweet-I-Beg-Your-Pardon-927750.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b></b></div>
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><b> </b>«<i>Έρωτας είναι έκρηξη μυαλού</i>»<b>:
<u>Η χημική άποψη</u>.</b> Προφανώς, το συγκεκριμένο ερωτιάρικο πουλί έχει στο μυαλό
του μια έκρηξη υδρογονοβόμβας όπως αυτή που έριξε μια άλλη ερωτύλα μορφή, ο <span lang="EN-US">Mr</span>. <span lang="EN-US">Kim</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Jong</span>-<span lang="EN-US">Un</span>. Οου! Πόσες ερωτικές εκρήξεις να αντέξει
και αυτός ο πλανήτης.<o:p></o:p><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Είναι να λες ας με πάρει
πρώτος ενώ ήδη πληκτρολογείς τον αριθμό». </i><b><u>Η ψυχιατρική οπτική</u>.</b> Ο έρωτας προκαλεί διπολική διαταραχή όπου
άλλα λες, άλλα κάνεις και άλλα εννοείς. Ένας μικρός <span lang="EN-US">Dr</span>. <span lang="EN-US">Jekyll</span><span lang="EN-US"> </span>και <span lang="EN-US">Mr</span>. <span lang="EN-US">Hyde</span> κοιμάται μέσα μας, για αυτό <span lang="EN-US">watch</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">out</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">lovers</span>!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Η αιώνια επιστροφή στα χρόνια
της παιδικής αθωότητας».</i> <b><u><span lang="EN-US">H</span> ψυχολογική άποψη</u></b>.
Επιστροφή στο στάδιο της αισθησιοκινητικής αντίληψης του <span lang="EN-US">Piaget</span>, εκεί που τα κάνουμε πάνω μας και μιλάμε με
«βα βα βα». Για αυτό και οι ερωτευμένοι
μιλάνε με λεξούλες όπως «βουβούνι, μπουμπού, μπομπολίνο, κουτούνι, παπάκι
κ.λπ.». Ω μωλε!!!!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Όταν αισθάνεσαι ότι η ζωή σου
ξαφνικά απέκτησε νόημα και συνειδητοποιείς ότι η αιτία είναι ένα και μόνο
πρόσωπο γύρω από το οποίο περιστρέφονται όλα στη ζωή σου».</i> <b><u>Η
φιλοσοφική οπτική</u></b>. Το υποκείμενο του έρωτά μας, λέει στη περίπτωση αυτή το
πιτσουνάκι, αποτελεί το υλικό, το ποιητικό, το μορφικό και το τελικό αίτιο στη
ζωή μας. Μμμ, αιτιακή ερωτική φιλοσοφία! <span lang="EN-US">Like</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">it</span>!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Έρωτας είναι να χάνεις το
μυαλό και την αναπνοή σου με ένα του κοίταγμα»</i>. <b><u>Η άποψη της Παθολογίας</u></b>. Ω
ναι ερωτύλοι φίλοι μου, η συγκεκριμένη ασθένεια δεν περνά με τσαγάκι, φιδέ,
γαλατάκι με μέλι ή οζονοποιημένο νερό που συστήνει και ο <span lang="EN-US">Dr</span>. Φικιώρης, <span lang="EN-US">the</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">love</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">doctor</span>.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Έρωτας είναι η αλληλεπίδραση δύο
ψυχών με σκοπό την ολοκλήρωσή τους<b>»</b></i><b>.
<u>Η οπτική της Φυσικής</u>. </b>Ο
έρωτας σαν ένα άλλο γκλουόνιο, τσότσο στο μάτι αλλά… με τσαχπινογαργαλιάρικες
ιδιότητες στους πυρηνικούς τομείς, δημιουργεί την αλληλεπίδραση στα δύο
πιτσουνούλια μας για να γίνουν ένα! <span lang="EN-US">Oh</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">the</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Erotic</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Physics</span>!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Είναι ένα ποτάμι έντονων
συναισθημάτων που ξεπερνά το φράγμα της λογικής, παρασύρει ό,τι βρει στο διάβα
του και καταλήγει σε μια θάλασσα είτε ευτυχίας είτε δυστυχίας»</i>. <b><u>Η
περιβαλλοντική άποψη</u>.</b> <span lang="EN-US">Stay</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">cool</span><span lang="EN-US"> </span>ερωτιάρικες πεστροφίτσες μου και κανένα φράγμα δεν θα σας εμποδίσει από
το να συναντήσετε τον πεστροφοέρωτα. Αρκεί να κολυμπάτε και ανάποδα καμιά φορά!
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Είναι η Κίρκη που σε μάγεψε
και η Πηνελόπη που περιμένεις να αντικρύσεις, είναι ο Κύκλωπας ο Κανένας και
είναι μια Οδύσσεια που τελειωμό δεν έχει και το νησί των μακαρίων που πάντοτε
θα ναυαγείς»</i>. <b><u>Η ομηρική άποψη</u>.</b> Άνδρα μοι έννεπε, Μούσα, ερωτευμένον, ος μάλα
πολλά επάθη, επεί πιτσουνακίω ιερά ματάκια ηγάπησε! Γεια σου ερωτύλε μου Όμηρε
με τα σεκλέτια σου!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Είναι οι χιλιάδες πολύχρωμες πεταλούδες
στο στομάχι μόλις αντικρίσεις τα μάτια και το χαμόγελο που τόσο πολύ
λαχταρούσες»</i>. <b><u>Η οπτική της Ζωολογίας</u>. </b>Τα ζωικά ένστικτα ξύπνησαν και τα ερωτικά μας
λεπιδόπτερα αφήνουν ελεύθερες τις φερομόνες τους για να χορέψουν το χορό του Ησαΐα.
<span lang="EN-US">Love</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">is</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">in</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">the</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">air</span>, πιτσουνάκια!<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Όλα στον υπερθετικό βαθμό»</i>. <b><u>Η
άποψη της Γραμματικής</u>.</b> Ο Έρως-Μπαμπινιώτης πετάει τα βέλη του και αλίμονο σας
πιτσουνάκια εάν δεν ξέρετε τα παραθετικά των επιθέτων! Ομιλείτε ελληνικά ή θα σας
τις βρέξει <span lang="EN-US">the</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">love</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">professor</span>;<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>«Έρως, έρως, έρως σαλαμάκι
αέρος που το ‘φαγε ο γέρος και…»</i> και
τέλος πάντων «<i>αερίσθη εις το μέρος»</i>. <b><u>Η οπτική της Γαστρεντερολογίας</u>. </b>Ου λα λα ερωτιάρικο πιτσουνάκι μου!
Ήξερα ότι ο έρωτας περνά από το στομάχι αλλά από ό,τι φαίνεται περνά και από το
έντερο. Και καθότι σαλαμάκι αέρος, ο έρως μπορεί να προκαλέσει ολίγες εντερικές
διαταραχές. Πολύ ρύζι λαπά ερωτύλοι φίλοι μου και δεν θα έχετε πρόβλημα!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt; text-align: left;">Όσο για τη
δική μας άποψης θα βροντοφωνάξουμε «εν οίδα ότι ουδέν είδα» και θα σας αφήσουμε
να πιτσουνιάσετε! </span>Συνεχίστε να ερωτεύεστε άφοβα <i style="text-align: left;"><span style="font-family: "calibri" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%;">«</span></i><span style="text-align: left;"><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;"><i>μυστήρια
πλάσματα» </i>και </span></span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%; text-align: left;">πάρτε </span><span lang="EN-US" style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%; text-align: left;">quotes</span><span lang="EN-US" style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%; text-align: left;"> </span><span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%; text-align: left;">για το εξώφυλλό σας!<br /> </span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><o:p></o:p></i></div>
</div>
Κατερίνα Π.http://www.blogger.com/profile/11551701511928197600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-39749932994801997422017-02-05T09:48:00.000-08:002017-02-05T10:02:07.569-08:00Τσιχλόφουσκες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYXfSQoEPKEmJrRmO_1RsXpyu9-8IX0DjRLvbYtqOTjtNA7hvJvOb3gzbYpmzMwV5vI_ujQfaaqbMsZXp5ZmuBn0E0gqmQTly8akFRIzjE4KNelg5FeQ531SWk96Az5vsaHNL6kZFuCeYS/s1600/large.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYXfSQoEPKEmJrRmO_1RsXpyu9-8IX0DjRLvbYtqOTjtNA7hvJvOb3gzbYpmzMwV5vI_ujQfaaqbMsZXp5ZmuBn0E0gqmQTly8akFRIzjE4KNelg5FeQ531SWk96Az5vsaHNL6kZFuCeYS/s320/large.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είναι άδικο τόσο άδικο. Ακούστηκε η κοπέλα από το διπλανό τραπέζι. Μίλησε με μένος, φαινόταν μπουχτισμένη, κάπνιζε μανιακά. Η φίλη της, λίγο Λούνα από το Χάρυ Πότερ, λίγο ιδιόρρυθμη, δεν την κοίταξε καν. Νωχελικά, έκανε τεράστιες φούσκες με την τσίχλα της, αγνοώντας την έκρηξη της φίλης της, απαντώντας ανέκφραστα, κάνε το εσύ δίκαιο...</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μίλα. Δεν έχω κάτι να πω. Να πεις αυτό που σκέφτεσαι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τι σκέφτηκα εγώ; Πως τα δίκαια και τα ίσα, αν τα περίμενα, θα
χαραμιζόμουν. Πως πάντα πίστευα σε μια σφεντόνα που τα χτυπάει τα άδικα και τα αναποδογυρίζει. Ανώφελα ή παθιασμένα, ρομαντικά ή παιδιάστικα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί την όποια ευτυχία, την
έβρισκα από κάποτε μέχρι τώρα μέχρι όποτε, στα μικροσκοπικά, κρυμμένα κάτω από
βοτσαλάκια, τεχνάσματα. Όσο κι αν αδικήθηκα, αδικούμαι ή θα αδικηθώ. Και θα υπερασπίζομαι εμένα. Και θα κερδίζω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί κάνω τα μαλλιά μου ηλίθιους
κότσους. Γιατί γκρινιάζω σαν πεντάχρονο και είμαι ανυπόμονη όσο δεν πάει, αλλά
αφηγούμαι ιστορίες παράνοιες με αυτούς τους κότσους, και με συγχωρούν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί σήμερα με σκούντηξε ένα
αγοράκι και μου είπε πως όταν μεγαλώσει, θα με παντρευτεί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί η ηλιοκαμένη μου μύτη στις καλοκαιρινές
φωτογραφίες, μου θυμίζει τις ώρες που πάλευα να μάθω ρακέτες κι είμαι πιο
ανίκανη από τους ανίκανους. Αλλά έπαιξα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί ο λαχειοπώλης μου έδωσε ένα
λαχείο κι όταν του είπα πως είμαι άτυχη, μου απάντησε, πως τους ανθρώπους που
χαμογελούν έτσι, η τύχη τους αγαπάει. Πού να ήξερε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί σχεδιάζω να βγάλω
φωτογραφία το ωκεάνιο κύμα στην Τενερίφη και να βγάλω το καλοκαίρι σε μία
σκηνή, τριγυρνώντας με δερμάτινα σανδάλια.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί εκεί που βλέπεις γκρίζο,
εγώ βλέπω σκούρο μωβ που θα γίνει βιολετί και μετά ευτυχία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί όσες φορές κι αν
μορφοποίησα κι άλλαξα το κείμενο και πάτησα <span lang="EN-US">backspace</span>, τελικά το ξαναέγραψα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί αν πάρω σοβαρά το παιχνίδι,
θα με καβαλήσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί για όσα θα τσατιζόμουν,
σήμερα γελάω. Κι όσο γελάω, δε φοβάμαι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί στην τελική, υπάρχει ένας ήλιος. Και είναι όλος δικός
μου. Κι αν έχει συννεφιά, θα τον ζωγραφίσω σε ένα φύλλο ακουαρέλας. Και θα φοράει γυαλιά ηλίου. Κι ας είναι ειρωνεία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πήρα κι εγώ ένα κουτί τσιχλόφουσκες, μία φράουλα, μία βατόμουρο, μία μπλε που δεν ξέρω τι γεύση έχει. Ίσως είναι ένας τρόπος να εστιάζεις τη σκέψη σου σε ό,τι βιάζει το μυαλό σου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Κάνω τεράστιες φούσκες με την μπαμπαλού και σκέφτομαι. Πάλεψε.</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Κι όσο σκάνε. Ξανά από την αρχή.</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/i3AtRBlRQ-I/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/i3AtRBlRQ-I?feature=player_embedded" width="320"></iframe><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-75297431556439687562017-01-26T13:43:00.000-08:002017-01-27T13:34:22.280-08:00Ας χαθώ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<span style="text-align: justify;">Περπάτησε στις μύτες των ποδιών της.
Κατέβηκε αργά τα σκαλιά, η σκάλα ήταν ξύλινη και παλιά κι έτριζε, αν πατούσες
απότομα. Δεν ήθελε να ξυπνήσει κανέναν, δεν ήθελε να την καταλάβουν. Μέσα στο
σκοτάδι, με το λιγοστό φως που έφεγγε από το δρόμο, ψηλάφισε να βρει το παλτό της,
το έπιασε. Σιγανά άρπαξε τα κλειδιά στα χέρια, σα να έπιανε κάτι πολύτιμο, τη
λύτρωσή της. Φόρεσε βιαστικά το παλτό της και βγήκε έξω.</span><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μονομιάς ανακουφίστηκε λίγο η
σκέψη της. Η ατμόσφαιρα ήταν υγρή, έβρεχε μέρες τώρα και οι δρόμοι ήταν
γυαλιστεροί γεμάτοι αντικατοπτρισμούς. Τώρα θα αποφάσιζε, αν πήγαινε προς τα
δεξιά, θα περπατούσε λίγο μέχρι τον κεντρικό δρόμο, θα χάζευε τα θολά τζάμια
από τα όμορφα καταστήματα. Θα μπορούσε να φανταστεί του θαμώνες των εστιατορίων
να αποφασίζουν τι θα επιλέξουν από τον κατάλογο και τα ρομαντικά ζευγάρια να
μοιράζονται στιγμές με ένα ποτήρι κρασί. Ίσως να σκάρωνε και στο μυαλό της φανταστικούς
διαλόγους, λέξεις που θα ταίριαζαν να βγαίνουν από τα στόματα όσων υπέπιπταν
στην ματιά της. Μα κόσμος και φασαρία, και εκείνη ζητούσε να αδειάσει το μυαλό της. Καλύτερα
να πάει προς τα αριστερά. Εκεί ναι, εκεί θα έβρισκε τη γαλήνη που γύρευε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έστριψε αριστερά, το σοκάκι ήταν
μοναχικό, τα φαναράκια που ίσα ίσα φώτιζαν το δρόμο ήταν κίτρινες εκλάμψεις στο
σκούρο του μεσονυκτίου και κάποια τρεμόπαιζαν, δυο από δαυτα έσβησαν, καθώς
βάδιζε κοντά τους. Όσο προχωρούσε χανόταν η βουή της γειτονιάς, το δρομάκι ήταν
φιλήσυχο, ερημικό. Διέκρινε το θρόισμα των φύλλων, ακόμη και μερικές σταγόνες
στα δέντρα να κυλούν ανέλπιδα στο έδαφος μπορούσε να ακούσει πια. Άρχισε να χάνεται
στη σιωπή, έτοιμη να ακούσει την ετυμηγορία των σκέψεων της, ακόμη πιο έτοιμη
να τις κρίνει. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα μα δεν το ήξερε, είχε χάσει την αίσθηση
του χρόνου προ πολλού. Παραπάτησε απρόσεκτα και ίσιωσε τα βήμα της. Σκέφτηκε,
θα περπατάω πιο αργά, πιο συνετά, και ο βιαστικός όπως πάντα βηματισμός, έπαψε
να είναι ρυθμικός κι αγχώδης κι έγινε μια βόλτα, βόλτα στο πουθενά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ψιχάλιζε, μα δεν την ένοιαξε.
Σκεφτόταν, άρχισε να σκέφτεται. Πώς θα μπορούσε άραγε να το αποφύγει. Πως έκανε
λάθη, πως δεν ήξερε πώς να τα διορθώσει, δεν ήξερε. Μα να μου πεις, τι είναι
σωστό και τι είναι λάθος; Είναι θέμα ηθικής; Κι αν είναι, η ηθική είναι
προσωπική για τον καθένα και επουδενί δε σε κάνει ευτυχή, μόνο άξιο της ευτυχίας.
Άκουσε βήματα, την προσπέρασε ένα ζευγάρι, δε θορυβήθηκε, συνέχισε,
πλέον είχε ανοίξει το κουτί της Πανδώρας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν άνηκε σε αυτόν τον κόσμο. Πολλές
φορές της το είχαν πει, λίγες κατάλαβαν πόσο δύσκολο είναι. Σαν παιδάκι που
προσπαθεί να χωρέσει σε μία στρογγυλή τρύπα έναν κύβο. Όσο κι αν παλεύει, είναι
μάταιο. Χάρηκε με τον απλοϊκό της συνειρμό και μισογέλασε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν αξιοπερίεργο πλάσμα, γεγονός
που της προσέδιδε μία αύρα καιρών άλλων, εποχών ίσως που διαβάζεις μόνο στα
βιβλία. Άλλοι τη θεωρούσαν χαμένη υπόθεση, τρελή, ίσως έφταιγε που δεν την
καταλαβαίνεις όταν μιλάει. Άλλοι γοητεύονταν, φρόντιζε όμως να τους απογοητεύσει
σύντομα. Γελούσε και τους ξεγελούσε όλους. Νόμιζαν πώς έκρυβε κάπου πίσω από τη
σχισμή των χειλιών την αλήθεια του σύμπαντος, το μακάριο μυστικό, μα δε ήξεραν
πόσο εύκολα μαντάλωνε η σχισμή. Δεν άνηκε εδώ. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την παρέσυραν οι σκέψεις κι είχε
ήδη προχωρήσει αρκετά. Τώρα είπε, ας πάω προς το λιμάνι. Ναι το λιμάνι. Εκεί της
άρεσε να αναλώνεται σε αργόσχολους περιπάτους. Το μικρό στενό την οδήγησε
απευθείας μπροστά στη θάλασσα. Σε
λίγα βήματα άκουσε τον παφλασμό, σε λίγα ακόμη μύριζε την αρμύρα. Το λιμάνι
τέτοια ώρα τέτοια εποχή, αδειανό θα ήταν, τόσο το καλύτερο. Κάθε μέρα όλο και
πιο πολύ βούλιαζε στη μοναξιά της, κάθε νύχτα όλο και πιο πολύ απαρνιόταν τον
κόσμο τον ανήκεστο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ορίζοντας. Ενώνει τα ουράνια με
τα απύθμενα. Χωρίζει τα βάθη με τα ύψη. Αν είχα κάπου σπιτικό, αναλογίστηκε, θα
ήταν σε ετούτη εδώ τη γραμμή του ορίζοντα. Όλοι θα κοιτούσαν, θα κοιτούσαν,
κάτι που δεν υπάρχει, κάτι που μονάχα αποδεικνύει, πως μέχρι εκεί που φτάνει
ανθρώπου μάτι βλέπεις, και παραπέρα είναι άγνωρο. Εκεί καμπυλώνει η γη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άρχισε να νιώθει το κρύο, η
υγρασία και ο βοριάς, αλλά η ψυχή της ζεσταινόταν, καιγόταν οι πνιγερές της σοφιστείες
και χαιρόταν τη φωτιά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Βάλθηκε πάλι να γυρνάει τον τροχό
των σφαλμάτων. Βλέπεις, ήθελε να βρίσκει λύση σε όλα, κι έπειτα να τα τυλίγει
με χρωματιστό χαρτί, να δένει κόμπο μια κορδέλα και να τα προσφέρει στον
εγωισμό της. Παράξενο πλάσμα, αλλά χρεωμένο, να συνθέτει ένα παζλ του οποίου
την εικόνα ποτέ δεν είχε δει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σφάλματα. Πόσα κάνουμε όλοι, μικρά
και μεγάλα, άλλα τα λέμε εμείς σφάλματα, άλλα μας τα φορτώνουν άλλοι. Εκείνη
πάσχιζε να καταλάβει, πού έφταιξε. Μα είναι σαφές πως έφταιξε. Είχε κουραστεί
και διψούσε, αλλά πίσω δεν ήθελε να γυρίσει. Αν έκανε εκείνο έτσι κι ετούτο
αλλιώς, χειροτεχνίες έπαιζε στα χέρια της τα «αν», πλαστελίνη που έπαιρνε κάθε
τόσο άλλο σχήμα αμφιβολίας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έφτασε να μην είναι πια σίγουρη
ούτε για τον ίδιο της τον εαυτό. Στο ύστατο επίπεδο αμφισβήτησης, έτοιμη σχεδόν
να αρχίσει να παραμιλάει καταμεσής του δρόμου, κάποιος περαστικός,
μισομεθυσμένος, έπεσε πάνω της. Πού πας; Θυμωμένος, ανυποψίαστος της απροσεξίας
του, την κατηγόρησε. Αφηρημένη, σα να χτυπάει το ξυπνητήρι να τη συνεφέρει από
ύπνο βαθύ, από όνειρο που υφαινόταν ιστός αράχνης, βγήκε από τον κόσμο της.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Συνέχισε να περπατάει λίγο
παρακάτω, κοντοστάθηκε, γύρισε πίσω και κοίταξε τον άντρα που περπατούσε πλέον
απομακρυσμένος σε άτακτη πορεία. Μα πού πάω άραγε;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κι αν εκείνου η πορεία ήταν
άτακτη από τη μέθη, κι αν εκείνου τα βήματα στο έδαφος έμοιαζαν ασυντόνιστα και
ατσούμπαλα, εκείνης η πορεία τώρα στη ζωή έμοιαζε ολωσδιόλου παράλογη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πού πάει; Τι πειράζει κι αν δεν
ξέρει;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><i>Ας μην ξέρεις πού πας, μα να
ξέρεις εκεί, εκεί αξίζει τον κόπο. Ας χαθείς λοιπόν.</i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/wGJ2TPRb7ts/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/wGJ2TPRb7ts?feature=player_embedded" width="320"></iframe><br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-86227515612455345392017-01-13T14:19:00.000-08:002017-02-05T10:03:04.891-08:00Χαρμολύπη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Δεν ξέρω τι με έκανε να ξυπνήσω. Μπορεί ο ήχος από
τη βροχή που δυνάμωνε ή η απουσία του ήχου από το ραδιόφωνο που ο παππούς είχε αφήσει πάνω στο κομοδίνο. Ναι,
το ραδιόφωνο σταμάτησε, αλλά ο παππούς κοιμόταν και δεν κατάλαβε. Γύρισα το
κεφάλι μου και είδα και τη γιαγιά να κοιμάται γαλήνια, σαν να ονειρευόταν τα
καλοκαίρια που πέρασε στο Μούρτο. Τότε που κολυμπούσε άφοβα στα παγωμένα νερά
του Γαλλικού Μόλου, φτάνοντας στο απέναντι νησί, για να περάσει το απόγευμά της
ψαρεύοντας και τραγουδώντας. Γιατί η γιαγιά είχε ωραία φωνή- ακόμα έχει- αλλά ο
πατέρας την δεν ήθελε να την κάνει «ελευθέρων ηθών». Καλύτερα, γιατί τότε ίσως
να μην ήταν δική μου γιαγιά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ξέφυγα από την αγκαλιά της όπως ήμουν ξαπλωμένη και
χαμογέλασα με το γεγονός ότι 25 χρονών κοπέλα ήθελα την αγκαλιά της γιαγιάς για
να κοιμηθώ. Είναι, μαλλον, ότι η αγκαλιά της μοιάζει με την αγκαλιά που
περιγράφει και η Οριάνα Φαλάτσι στο αγέννητο παιδί της: <i>«Θα σου άρεσε η γιαγιά γιατί είναι παχουλή και μαλακή, με μια μεγάλη παχουλή
και μαλακή κοιλιά για να ξαπλώνεις, με δυο χέρια παχουλά και μαλακά για να σε
προστατεύουν και ένα χαμόγελο που ηχεί σαν συναυλία από καμπανούλες. Δεν ξέρω
τι την έκανε να γελάει με αυτόν τον τρόπο, αλλά πιστεύω ότι ήταν γιατί είχε
κλάψει πολύ».</i> Και η γιαγιά μου έχει κλάψει πολύ. Έχει κλάψει για τη θεία
μου που έχασε τις διδυμούλες και τώρα θα ήταν στην ηλικία μου, για την αδερφή
μου που γεννήθηκε εφταμηνίτικο, για τον θείο μου που αρρώστησε, για τον αδερφό
που έχασε, για τον παππού που σβήνει. Γιατί ο παππούς σβήνει και λιώνει όπως το
κερί που κρατάς και από στερεό γίνεται υγρό και κυλάει στα δάχτυλά σου και
καίει σαν μικρή φλέβα λάβας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"></span><br />
<a name='more'></a><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Τινάχτηκα σαν το κερί να ήταν αληθινό και με έκαψε.
Και την είδα πάλι. Εκεί ήταν, στη γωνία, τυλιγμένη στα σκοτάδια του σπιτιού, να
κοιτάζει όπως η οχιά το θήραμα της. Έχεις κοιτάξει οχιά στα μάτια; Εγώ ναι, για
δέκα δευτερόλεπτα με τα αστραφτερά μάτια της, κουλουριασμένη στην χαραμάδα του πέτρινου
τοίχου, να με κοιτάζει επίμονα προσπαθώντας να αποφασίσει τι θα είμαι για
αυτήν. Έτσι καθόταν και εκείνη, αναποφάσιστη για την επίθεσή της. Η Απώλεια,
στη γωνιά, δίπλα από το ραδιόφωνο που είχε κλείσει. Δεν φοβήθηκα, την είχα
ξαναδεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Την είχα δει στο χωριό, όταν πήγαμε να ανοίξουμε το
σπίτι μετά την αναχώρηση του παππού και της γιαγιάς για την Αθήνα. Την είδα
στην αραχνιασμένη καρέκλα του παππού, εκεί που τα καλοκαίρια καθόταν και εμείς
γύρω του πίναμε ρετσίνες. Την είδα στην σκονισμένη φωτογραφία από το καλοκαίρι
του 1999, όταν ο Παναγιώτης ήταν τριών χρονών, ανεβασμένος στο αγροτικό του
παππού. Την είδα στις ξεχασμένες παντόφλες της γιαγιάς, κάτω από το κρεβάτι της.
Ακόμα και στον παλιό αρκούδο, το παιχνίδι του Νίκου, που πέρασε από εγγόνι σε
εγγόνι για να καταλήξει στο δωμάτιο στο χωριό, ακόμα και εκεί ήταν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Τώρα ήταν μπροστά μου, εκεί δίπλα στο ραδιόφωνο
αμίλητη. Σηκώθηκα και την πλησίασα. Μου άπλωσε το παγωμένο χέρι της και την
ακούμπησα. Αναρρίγησα στο άγγιγμα μας. Για δύο λεπτά κοιταζόμασταν μέχρι που ένιωσα
να με τυλίγει το σκοτάδι της και να χάνομαι και να πηγαίνω πίσω. Πίσω, στο
καλοκαίρι του 2015 που καθόμασταν στην αυλή στο χωριό, χαζεύοντας τους αστερισμούς
και κοροϊδεύοντας τον παππού που δεν μπορούσε να μασήσει την πίτα της γιαγιάς. Πίσω
στην γαρυφαλλιά που είχε φυτέψει η γιαγιά το Πάσχα του 2010, όταν γυρίσαμε από
τον Επιτάφιο και της φέραμε τους κλώνους που είχαν περισσέψει. Ακόμα πιο πίσω
στο καλοκαίρι του 2006, που είχαμε πιει με την αδερφή μου πρώτη φορά ρετσίνα με
σόδα και γελούσαμε και ορκιζόμασταν ότι δεν πρόκειται να το μάθει ποτέ η μαμά.
Λίγο πιο πίσω στο φθινόπωρο του 2004, όταν η γιαγιά Ευαγγελία έβαλε φωτιά στο
δωμάτιο της και χάθηκε μέσα στις φλόγες. Η γιαγιά μου δεν την άντεχε τη γιαγιά
Ευαγγελία, βλέπεις ήταν η κλασική στριμμένη πεθερά, αλλά της στοίχισε που δεν
ήταν εκεί, στο πλευρό της, όταν χανόταν. Πίσω στο καλοκαίρι του 2000, που μας έφεραν
το Λιτσάκι, μωρό έξι μηνών, να το δούμε και μας περιεργαζόταν με τα καταγάλανα
ματάκια της. Πίσω στο χειμώνα του 1997, όταν ο Άγιος Βασίλης ήρθε στο χωριό και
μας χτύπησε το παράθυρο στην παλιά κουζίνα. Και ξανά μπροστά πάλι, 23 Μαίου 2016,
όταν ο παππούς παραπονέθηκε ότι πονάει στο συκώτι και ότι το ένιωθε πρησμένο.
Εμείς γελάσαμε και του είπαμε να μην γίνεται φαντασιόπληκτος. Και η μαμά του
είπε για να ηρεμήσει ας έρθει στα Γιάννενα να τον δει ο Παθολόγος. Και ήρθε και
δεν ήταν φαντασιόπληκτος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η Απώλεια είχε χαθεί από τα μάτια μου. Δεν με
ξεγελούσε, όμως, κάπου κρυβόταν. Κάτω από το τραπεζάκι που είχαν φέρει στην
Αθήνα από το χωριό; Μέσα στο βιβλίο του παππού; Πίσω από το κουρτινάκι της κουζίνας;
Δεν είχα διάθεση να ψάξω. Γιατί κατάλαβα τότε αυτό: δεν είμαι πια παιδί. Δεν είμαι παιδί και για αυτό η Απώλεια δεν θα έπρεπε
να με πληγώνει. Όμως, πώς να μην πονάς όταν ξέρεις ότι είναι η τελευταία φορά
που βλέπεις έναν άνθρωπο; Η τελευταία ρουφηξιά του ανθρώπου που σε
ανέβαζε στην καρότσα του αγροτικού και σε πήγαινε πάνω στο εκκλησάκι της Παναγιάς.
Του ανθρώπου που σου έφτιαξε τον πρώτο χαρταετό και τον πέταξε εκεί στο λοφάκι,
απέναντι από το σπίτι. Του ανθρώπου που σου έλεγε τα ονόματα των αστεριών που
εσύ ποτέ δεν κατάλαβες ποιο είναι ποιο. Του ανθρώπου που σε έμαθε να τρως
πατάτες με τζατζίκι γιατί το τζατζίκι «κάνει καλό στην υγεία». Του ανθρώπου που
έκατσε και σου κατασκεύασε ένα ξύλινο καράβι για την εργασία σου στην Β
Γυμνασίου. Του ανθρώπου που σε πήρε από το χέρι και σου έδειξε ένα μπαούλο
γεμάτα βιβλία και σου είπε «αυτά κάποτε θα γίνουν δικά σου». Του ανθρώπου που
καπνίζοντας το τσιγάρο του σου είπε «εσύ θα φτάσεις ψηλά» και ας μην έφτασες.
Του ανθρώπου που σκότωσε την οχιά με τα λαμπερά μάτια.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Και έκλαψα γιατί ο παππούς έλιωνε. Και ο Νίκος
παντρευόταν. Κάτι τελείωνε, κάτι άρχιζε. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η ζωή είναι
τόσο ειρωνική. <o:p></o:p></span></div>
</div>
Κατερίνα Π.http://www.blogger.com/profile/11551701511928197600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-44959546100161302832016-12-31T05:56:00.000-08:002017-01-13T14:14:05.047-08:00Με πάλη παιδιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9K2T8ylAqekGJeA7lueNM6pHcjfna4h0-JXdvmtE1HDICw1R80SCegd3hkH4Yv-E0hACGYvBSDW6K9vx0zYD0tYP23JSiGZyOEWjS47ukGZjMdQdgouLFdxjXYmRoh72_fQV1bKJff7gD/s1600/sffs.PNG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9K2T8ylAqekGJeA7lueNM6pHcjfna4h0-JXdvmtE1HDICw1R80SCegd3hkH4Yv-E0hACGYvBSDW6K9vx0zYD0tYP23JSiGZyOEWjS47ukGZjMdQdgouLFdxjXYmRoh72_fQV1bKJff7gD/s320/sffs.PNG" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παιδιά. Ήμουν από κείνα που
γύριζαν ανάποδα το κεφάλι τους όταν έκαναν κούνια, αγνάντευαν τον ουρανό και ένιωθαν
την επιθυμία να βουτήξουν μέσα σε αυτόν. Ήμουν από εκείνα που ονειρεύονταν.
Ξέμεινα από εκείνα που ονειρεύονται.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μεταμορφωθήκαμε. Δεν είμαστε πια
παιδάκια. Δεν ξέρω τι είμαστε. Ίσως να γίναμε εκείνα τα τέρατα που φοβόμασταν
τα βράδια. Ίσως να γίναμε η σκιά του δέντρου που μας έκανε να κουκουλωνόμαστε κάτω
από τα παπλώματα. Μπορεί ο πεντάχρονος εαυτός μας να μας περιγελάει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εύχομαι να μου είχαν πει κάποτε
πως πονάει λίγο να μεγαλώνεις, πως όσο κι αν θες, λίγο σκληραίνει η καρδιά, οι
καμπύλες γίνονται γωνίες, τα θερμά χρώματα ψυχραίνουν, όλα τα παράξενα και τα «γιατί
μαμά;» παίρνουν απαντήσεις. <span lang="EN-US">T</span>α
πουπουλένια σύννεφα, μικρά κομμάτια από βαμβάκι που έφερναν βόλτα όλη τη Γη και
τα ζήλευες, γιατί συζητούσαν με το γαλάζιο, αυτά τώρα είναι σκέτο νερό, γκρίζο
πού και πού, φέρνει βροχή.<br />
<a name='more'></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εύχομαι να μου είχαν πει πως τα
παιχνίδια αυτών των ενηλίκων δεν είναι αθώα και δεν είναι διασκεδαστικά. Πως
είναι επικίνδυνα και κάποιος πάντα χάνει και αυτό μερικές φορές πειράζει και αυτός
μερικές φορές ψυχορραγεί. Πως πια κρυφτό παίζουν με τα αισθήματα και κυνηγητό με τις
ευκαιρίες. Κι ας φώναζα εγώ πως θέλω μεγάλη να γίνω, για να κοιμάμαι ό,τι ώρα
θέλω και να οδηγάω το αμάξι του μπαμπά μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ας ήταν μία γειτόνισσα, από
αυτές τις παράξενες κυρίες με τις πολύχρωμες φούστες και τα αστεία μαντήλια,
που μύριζαν πάντα σπιτικό φαγητό ή κάποια σαπουνάδα, που θα σκύψει μπροστά
μου, θα με κοιτάξει στα καστανά μικρά ματάκια μου και θα μου πει το μυστικό για
να μείνει άθραυστη η καρδιά μου, άφοβη, ατρόμητη όπως νόμιζα πως ήμουν κάποτε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα μπορούσε να έρθει εκείνος ο
ύποπτος γεράκος με τις τιράντες και τα ολοστρόγγυλα γυαλάκια του, αυτός που
πάντα η παρουσία του ήταν επιβλητική, γιατί φαινόταν πελώριος και μοχθηρός αλλά
σοφός και πολυμαθής, να μας μαζέψει ένα βράδυ γύρω του και να μας αφηγηθεί μια ιστορία, που λήγει με μία
συμβουλή. Τα όνειρά σας να τα πάρετε μαζί σας όταν γίνετε μεγάλοι και τότε πιο
πολύ από τώρα να τα φυλάτε κι αν ποτέ ξεθωριάσουν, θυμηθείτε ετούτη εδώ τη
στιγμή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για ένα βράδυ να πειστώ πως θα
γίνω αστροναύτης κι ας ξέρω πως δε γίνεται. Να μου περάσει έστω και φευγαλέα
από το μυαλό η ιδέα πως τα ταχυδακτυλουργικά είναι μαγεία. Να ενθουσιάζομαι που
κατάφερα να παίζω τα κάλαντα με τη φλογέρα ή που έμαθα να κάνω ποδήλατο χωρίς
βοηθητικές. Να δίνω φιλιά κι αγκαλιές και να δίνω, να δίνω, να δίνω ό,τι έχω
χωρίς ζύγι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κλείνω τα μάτια μου απόψε κι από
όσα μπορώ να ευχηθώ, από όσα μπορώ να ζητήσω, θα πω μόνο πως θα ήθελα να
μεταμορφωθώ στο μικρό λούτρινο αρκουδάκι που έπαιρνα αγκαλιά μικρή τις νύχτες και
ήταν όλη μου η ασφάλεια και η ασπίδα στη ζωή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάνω κούνια, γυρίζω το κεφάλι μου
ανάποδα. Θυμάσαι Μαρία, τότε σου άνηκε ο κόσμος, τώρα του ανήκεις εσύ. Δε σου
τα είπαν καλά. <b><i>Ο ουρανός θα είναι για πάντα δικός μου.</i></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-85294478163072517012016-12-26T11:47:00.000-08:002017-01-13T14:14:20.689-08:00Φωναχτά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUyp5n2k2dwZk-oaGWfCMxhzFEd5jM91pb8CccFgmOI2aY7Pu_EheeE54lLgRr7VHVpJwEgGavUmP_PA06C6jARCZv00UDTxreq4Pcx9vmDvtSwTgtoTu1NSjcaLYCBvDJmcVyph_aReq8/s1600/Want-more-1000x435.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="173" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUyp5n2k2dwZk-oaGWfCMxhzFEd5jM91pb8CccFgmOI2aY7Pu_EheeE54lLgRr7VHVpJwEgGavUmP_PA06C6jARCZv00UDTxreq4Pcx9vmDvtSwTgtoTu1NSjcaLYCBvDJmcVyph_aReq8/s400/Want-more-1000x435.png" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φωνάζω φτάνει και μου λες κι
άλλο. Σου ψιθυρίζω πόσο, κι αβέβαιο να απαντήσεις. Δειλιάζω και σιωπώ, μήπως
θέλεις να υπολογίσεις; Συλλαβίζεις, θέλω παραπάνω. Πόσο ποτέ δε σου εξήγησα.
Πόσο πολύ σε θέλω. Δεν έφτασαν οι δόλιες λέξεις. Περίσσευε το συναίσθημα.
Αρκετά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φωνάζω φτάνει και μου λες πιο
πολύ. Πάρα πολύ δεν έχει. Με ρωτάς; Κατάφαση είναι, μειδιάς. Πάρα πολύ, κι άλλο
ακόμη. Δε θα χορτάσω, δε θα φτάσω ποτέ. Εκεί που θα λέω δεν αντέχω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φωνές κι ουρλιαχτά. Πόσο; Τι σε
νοιάζει; Όσο και για όσο. Μέτρα καίγονται. Σταθμά σαπίζουν. Κι αν; Αν τι; Αν σε
πνίξω; Κι αν με πνίξεις; Πόσο πες μου. Θέλω να σου πω να μην κρατηθείς πουθενά.
Θέλω να σου πω να μη διστάσεις ούτε στιγμή. Θέλω να καταλάβεις. Δε φτάνει. Δε
μου φτάνεις. Δε θα μου φτάσεις.<br />
<a name='more'></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φωνή σιγή. Φωνή ήσυχη κι
ενοχοποιημένη. Γλαφυρά, καρτερικά, ηχείς για τα φωνήεντα. Στυγνά, βιαστικά
κουμπώνεις και τα σύμφωνα. Το χέρι μου στο στόμα σου. Πολύ. Όχι λίγο. Πιο πολύ
και στον υπέρτατο βαθμό, στην κλίμακα του τέλους, στο όριο της ανυπαρξίας.
Άπειρο δεν υπάρχει. Μα είναι το πιο πολύ που μπορώ να σου εξηγήσω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φωνάζεις το όνομά μου. Με τρόπο
επαναλαμβανόμενο. Με μοτίβο οικείο. Πεπερασμένο λες, δεν είναι τίποτα. Θα
μπορούσα να σου ζητήσω πολλά. Σου ζητάω περισσότερα. Κι άλλα, επιμένεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φωνή διαμαρτυρίας. Δεν καταλαβαίνω,
σε κοιτώ με απορία. Θα σου πω, κατευναστικά με κοιτάς. Μετράμε και μετράμε και
σύνολο δε βγαίνει. Πρόσθεση, πολλαπλασιασμός. Άκου….</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><i>Δε με πίστεψες; Τα ήθελα Όλα.</i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><i><br /></i></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><i><br /></i></b></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-3627873989407460102016-12-14T11:25:00.000-08:002017-01-13T14:14:31.989-08:00Διεφθαρμένε μου ρεαλιστή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhADiVuwhbO5bFD87yVEJtL3wMM2z02pgTWnxCQbSCflIYyIxhr3ZEuS-TtZhyphenhyphen-_5sTpN9VOnliB4KvEp5690bNP-vdb9CqNP_-LTB3I-aqZSNdyX6Irgl4AMHtG7r0yaOl_zt54EgZh9i8/s1600/f7e30df9ed3d051e45394202baf73073.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="219" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhADiVuwhbO5bFD87yVEJtL3wMM2z02pgTWnxCQbSCflIYyIxhr3ZEuS-TtZhyphenhyphen-_5sTpN9VOnliB4KvEp5690bNP-vdb9CqNP_-LTB3I-aqZSNdyX6Irgl4AMHtG7r0yaOl_zt54EgZh9i8/s320/f7e30df9ed3d051e45394202baf73073.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Διεφθαρμένε μου ρεαλιστή εαυτέ.
Σε τραβολόγησαν και σε έσυραν σε απύθμενα πηγάδια, σε ωκεανούς αχαρτογράφητους
σε βούλιαξαν. Δε σου επέτρεψαν να πεις κουβέντα. Σε μύησαν στον πόθο και στη
λόξα, στη μανία των παραισθημάτων, σεληνιασμένα τα βλέμματα, μελίρρυτα τα λόγια.
Κι εσύ κακόμοιρε, δεν πρόφτασες λέξη να αρθρώσεις, να παραπονεθείς, να διορθώσεις. Να δράσεις, να αντιδρούσες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μικρέ μου περιπλανητή, ανυπάκουέ
μου εαυτέ. Γιατί να μην πορεύεσαι όπως όφειλε το χώμα που σε πλάθει; Πού
ψάχνεις να βρεις την ευτυχία; Γερά πατάς τα πόδια σου στη γη, σε δένουν νήματα
ατσάλινα. Κρυφακούς το μυστικό της. Δεν άκουσες καλά από κει που στέκεσαι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αχόρταγέ μου διαβάτη. Αγεφύρωτη η
ευτυχία που γυρεύεις με την πραγματικότητα που προσυπογράφηκε να βηματίζεις.
Κάποιας αναγεννησιακής τέχνης δημιούργημα είσαι. Κάποιας κοροϊδίας παραμυθάκι.
Κλωστή με μιαν αρχή, ελεύθερη να αφήνεται στα ορίσματα του ανέμου και του χρόνου, αόριστο το τέλος,
αναπόφευκτο όμως. Νυχτοπερπατήματα σε βασανίζουν, νυχτοπερπατήματα που λύνεις
τα κορδόνια και τυφλό σε οδηγεί η ψυχή σου. Η ψυχή σου. Αυτή χαμένε μου εαυτέ, αυτή δεν
την έδεσαν ποτέ.<br />
<a name='more'></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είναι το όνειρο που κυνηγάς δικό
σου, περήφανη και παρορμητική μου ψυχή; Ή σου το πούλησαν και αυτό;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα βιβλίο σε είπαν. Δερματόδετο,
παλιό. Κιτρινισμένα φύλλα, τσακισμένες οι σελίδες που σε καθόριζαν. Ήταν τρελός
ο συγγραφέας σου, ξεψυχισμένε μου εαυτέ, η υπογραφή του, η ανάσα σου στον κόσμο
τούτο τον άγαρμπο. Μιλάς για φαμφάρες και ρομαντζάδες, μιλάς για ανεπίλυτες χίμαιρες.
Το τέλος είναι από εκείνα που δε φέρνουν κάθαρση μήτε ρίχνουν φως στις αραχνιασμένες
γωνιές. Το τέλος είναι από εκείνα που δεν κατάλαβες ποτέ. Δε σε κατάλαβαν ποτέ
περίεργέ μου εαυτέ. Σαν αυτή εδώ την ιστορία, την ολοκαίνουρια που λέει όσα
έχουν ήδη ειπωθεί. Μια νοητή ανοησία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καλέ μου εαυτέ, κακό σου έκαναν
πολύ. Σε πίκραναν, σε πρόδωσαν, σε γρατζούνισαν απαίδευτα χέρια κι ακονισμένες λόγχες. Δε λογάριασε το ξερό σου το κεφάλι, δε σάλεψε η πίστη σου, κίνησες να
παίξεις ξανά. Καλοκάγαθέ μου εαυτέ, πού πας και τι γυρεύεις;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δε γεννήθηκε η λογική σου πρώτη
φορά, σε σένα ξανακάρπισε, όπως σε τόσους και τόσους άλλους. Στοίβαξες πράματα στο αδειανό σου κεφάλι κι αυτό τώρα φουντώνει
κι αυτό τώρα δυσανασχετεί. Μουγκρίζει, ξεφυσάει το λυσσασμένο. Έσπειρες την άλγεβρα
και τη γεωμετρία, σειρές σειρές τα αξιώματα. Τι αναζητάς τώρα με τούτα τα
καμώματα; Πού θες να τριγυρίσεις; Γιατί ρίχνεις τα ζάρια; Κι άλλη
παρτίδα;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φοβισμένε μου εαυτέ, πουλί μου
αποδημητικό. Σε κυνηγούν, σε αρπάζουν από το λαιμό, κρύ<span lang="EN-US">o</span><span lang="EN-US"> </span>το δέρμα σου,
έτοιμο το κορμί σου για την πτώση. Η καρδιά σφυροκοπάει, η αναπνοή σου κόβεται.
Σε έπιασαν τρομαγμένο μου;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εαυτέ μου, μονάκριβε κι άξιε. Δε
φοβάσαι πια μου είπαν. Δεν τρέμεις. Δε χαμπαριάζεις από απειλές και μαύρες σκιές.
Ούτε σε πείθουν οπτασίες του
απομεσήμερου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άξιε και πολύτιμε εαυτέ μου, τα
ακροδάχτυλά σου ματωμένα. Τώρα όμως, τώρα είσαι δυνατός, σχεδόν ανίκητος, τώρα έγκλειστοι είναι όλοι, μακριά σου. Κι αν έρθουν να σε βρουν, μαρτύρια και
βάσανα θα τους αναχαιτίσουν. Και δε φοβάσαι πια μου είπαν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Διεφθαρμένε μου ρεαλιστή. Εαυτέ
μου. Αν ήσουν φως, ίσως να ήταν όλα αλλιώς. Αλλιώς να φταίω εγώ, αλλιώς να φταις
εσύ. Μα μήπως αγάπη μου, φταίει το γυαλί;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/KE5Z-vzSrh0/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/KE5Z-vzSrh0?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-51600328224550461812016-12-11T06:25:00.001-08:002017-01-13T14:14:48.207-08:00Την ακούς τη Σειρήνα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: left;">
<span style="text-align: justify;">Να ναι πειρασμός, να ναι μεγάλη
ιδέα, να είναι εκείνη η κάποια έμπνευση. Να ναι βάρβαρος κατακτητής της ηθικής σου, να
είναι όλεθρος ντυμένος με χρυσό μανδύα. Να είμαι εγώ.</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την ακούς τη Σειρήνα. Μα λες όχι, λες θα αντισταθείς,
λες εγώ θέλω νηφάλιος να είμαι, ανενόχλητος από βοές, να πορευτώ καθαρόμυαλος
και ευθύς. Λες εγώ ξέρω να τα ζυγιάζω, ξέρω να βουλώνω τα αυτιά μου.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Το
τραγούδι της όμως, είναι πιο δυνατό κι από την ύπαρξη την ίδια. Καμπυλώνει τον ήχο για να σου ψιθυρίσει, θυμήσου τι πόθησες, θυμήσου για τι μόχθησες, μην ξυπνήσεις ούτε σήμερα. Σε ταράζει, σε ανατριχιάζει, Σειρήνα είναι και ξέρει να σε κουμαντάρει.<br />
<br />
Νόμισες πως είχες λογική μικρέ μου ναυαγέ, μα εκείνη κατέχει εκείνο το αγγελικό σάλπισμα, εκείνο το άγγιγμα του τρελού, εκείνο το αίσθημα, να σε παραλύει με συναίσθημα.</div>
Ανελέητη είναι λες. Μα πότε ζήτησες να σου δείξουν έλεος;<br />
<br />
Δε θα τη δεις ποτέ, ποτέ μες στους καιρούς, μοναχά θα την ακούς. Νότες θα γυροφέρνει, λέξεις θα προσπερνάει, αναστεναγμούς θα κρύβει στο πεντάγραμμο. Την ακούς; Μη μου πεις ψέματα. Την ακούς.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άκου κι εμένα τώρα, που για χάρη σου και για δικιά της χάρη, τόσο καιρό σωπαίνω. Αν θες να σβήσει, αν θέλεις ίσως να χαθεί, πρέπει να αφεθείς, πρέπει να την υπακούσεις. Όσο
αντιστέκεσαι, εκείνη τρέφεται. Όσο την πολεμάς, αυτή κερδίζει έδαφος. Όσο της λες
όχι, γυναίκα πλανεύτρα, εκείνη πεισμώνει να σε αποκεφαλίσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φαίνεσαι να είσαι υποχείριό της, φαίνεται να σε νικάει το παιχνίδι της,
φαίνεται να έχω δίκιο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την ακούς τη Σειρήνα, μη βαυκαλίζεσαι. Πρέπει να παραδοθείς σου λέω. Μα να γυρίσεις πάλι πίσω. Τότε είσαι άτρωτος εσύ κι αυτή κομπογιαννίτισσα.
Αν βαλθείς να την προσπεράσεις, θα βρεις στο διάβα σου χίλιους παλμούς από την ηχώ της, μία κι άλλη μιά κι όσες ακόμη φορές. Αν μείνεις εκεί ριζωμένος, το στυφό καρπό του λωτού θα τον ρημάξεις και δε θα ξέρεις αν είσαι πια και τι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Να πας. Να ενδώσεις. Επειδή το θες.<br />
<br />
Και μην τρομάξεις σαν δεις, πως φτάνοντας εκεί, γυρίσει το βλέμμα σου μπροστά της κι είναι τα μάτια της σαν τα δικά μου κι είναι τα χείλη της σαν τα δικά μου. Και μην τρομάξεις που η φωνή της σε καλεί όπως σε φώναζα εγώ κοντά μου. Σου το λέω για μια στερνή φορά κι αν θες ακούς.<br />
Εγώ είμαι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε περιμένω στο λιμάνι.<br />
Ελπίζω
να γυρίσεις. Ελπίζω να γυρίσεις νικητής. Ελπίζω να γυρίσεις Εσύ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzbl7BhZa0lVXef3G41vcz8FcmGUCKlMsbpDf2f2CtUsFlK718xUtZTsPNyLeuPG-k8-d8Frc_JxSjas4T0qUMUU5KMJtrMWouOjsWt1ZTo1LIzIlW1DndjVBQUyGGeAvt06jQU5Z84IY2/s1600/97095064a55fdd7052661266cba7b4e5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzbl7BhZa0lVXef3G41vcz8FcmGUCKlMsbpDf2f2CtUsFlK718xUtZTsPNyLeuPG-k8-d8Frc_JxSjas4T0qUMUU5KMJtrMWouOjsWt1ZTo1LIzIlW1DndjVBQUyGGeAvt06jQU5Z84IY2/s1600/97095064a55fdd7052661266cba7b4e5.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-69198958061889087132016-11-29T06:52:00.000-08:002017-01-13T14:16:02.633-08:00Μιαν Αλίκη, στη χώρα των παθημάτων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<div style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5DZBQD6NffZKI7OvrlIvmMcgrU7Qyl_YlaG0PThXApb1-DclAmZpVnRlj-lzH1j52BJQLO5uv-APA825iBQnMH6opENjIf5B6UqQKsmr4-Lvy7wL-ME4ka5VyDNxLbEMcD1dRoRjnrxb7/s1600/84ca46cac6d522c4fcd48cf09b7da019.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5DZBQD6NffZKI7OvrlIvmMcgrU7Qyl_YlaG0PThXApb1-DclAmZpVnRlj-lzH1j52BJQLO5uv-APA825iBQnMH6opENjIf5B6UqQKsmr4-Lvy7wL-ME4ka5VyDNxLbEMcD1dRoRjnrxb7/s320/84ca46cac6d522c4fcd48cf09b7da019.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="margin: 0px;"><br /></span>
<span style="margin: 0px;">Τι ονειρεύτηκες χθες; Και ποιος σου
είπε πως είναι όνειρο; Ή δεν είναι;</span><br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="margin: 0px;">Κάπου στο χωροχρόνο, δυσδιάκριτα και
αδιευκρίνιστα, τις κουβαριασμένες σου αναμνήσεις τις συγχέεις με
απραγματοποίητες σκέψεις. Στο ένα σου χέρι να κρατάς σκέψεις κι ιστοριούλες που
πλάθει το φαντασιόπληκτο μυαλό και στο άλλο, μιαν ανάμνηση.</span><br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="margin: 0px;">Και για πες μου τώρα εσύ, εσύ ξερόλα
και εσύ πανούργε, τι από όλα αυτά είναι αλήθεια και τι πλάνη; Πόσο διαφορετικό
είναι να θυμάμαι πως με αγάπησες και πώς με αγάπησες, από όσο το φαντάστηκα;
Πόσο απέχει στις συνάψεις μου το μακρινό παρελθόν από τη μυθοπλασία;</span><br />
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="margin: 0px;">Απροσδιόριστο. Εγώ δεν ξέρω να σου
απαντήσω. Ώρες-ώρες ξεφεύγω και ζω όσα φαντάζομαι και φαντάζομαι όσα δε ζω.
Είναι άραγε μια σκηνή σφυρηλατημένη στο πιο άδικο όργανο του σώματος ή μια
θύμηση από το πιο πληγωμένο;</span><br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="margin: 0px;">Μου λες να μην ανησυχώ και να τα θάψω
στην άμμο και τα δυό, και τα τερατουργήματα της τετραπέρατης φαντασίας μου και
τις καθηλωμένες αναμνήσεις. Πως και τα δύο είναι φευγιό από αυτό που μου το
ονομάζεις πραγματικότητα. Και πως τάχα αυτή είναι σημαντική και ουσιαστική. Και
σου απαντώ, τι να την κάνω; Επειδή κάτι το αγγίζεις, δεν το κάνει αληθινό κι
επειδή κάτι αιωρείται σε νεφέλες, δεν το κάνει απόθητο.</span><br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="margin: 0px;">Κι αν την πραγματικότητα την έχτισαν
συγκυρίες και θεοί με ξόρκια και ματζούνια, κι αν είμαι το κόκκινο πιόνι ενός
πολύχρωμου ταμπλό; Την πραγματικότητα που μου πετάς ευθαρσώς στο τραπέζι, εγώ
θα την αμφισβητήσω. Θα την βάλω σε ένα πολύ μικρό κουτί, με ακτίνα μιας σπιθαμής
και θα την ανταλλάξω με αυτό που θέλω. Θα την αντικρίζω ως αυτό που μπορεί να
γίνει, που θέλω να γίνει, στη δυναμική της, την προοπτική της, όπως κοιτάς από
μακριά το στόχο και παίρνεις μια βαθιά ανάσα πριν πετάξεις το βέλος. Κι ας το
λες εσύ ψέμα κι ας λες πως οι αισθήσεις δεν το πιάνουν κι ας μάχεσαι να μου
αποδείξεις, πως έτσι, ευτυχισμένη ποτέ δε θα γίνω. Εσένα τι σε κάνει
ευτυχισμένο;</span><br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="margin: 0px;">Το δικό μου το κάστρο έχει δράκους και
κήπους με παράξενα φυτά, πασπαλισμένη με ανατολίτικα μπαχάρια ατμόσφαιρα και
στερείται νόμων φυσικών, στερείται οργάνωσης, σαν αυτή που έμαθες να μου λες
πως πρέπει να υπακούω. Το δικό μου το κάστρο κρύβει τη μαγεία όσων εσύ δε θα
μάθεις ποτέ πως υπάρχουν, κρύβει μια ψυχή που δε θα βρεις γύρω σου, μια ψυχή με
κεφαλαία χι και ψι, μία δίχως το ωμέγα, το λήγον, το λίγον.</span><br />
<br /></div>
<div style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="margin: 0px;">Κι όταν έρθεις με πυγμή και τσαμπουκά,
να μου πεις αργά και συλλαβιστά, πως αλήθεια είναι όσα λένε τα χείλη, όσα
ακούνε τα αυτιά και βλέπουν τα μάτια, θα γυρίσω να σου πω εγώ, που με
χαρακτηρίζεις σκληρή και πεισματάρα, <b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">εμένα οι αισθήσεις
μου με πρόδωσαν πολλές φορές, το μυαλό μου καμία</i>.</b></span><br />
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify; text-justify: inter-ideograph;">
<span style="margin: 0px;">Πιάσε το χέρι της Αλίκης. Η χώρα αυτή είναι των θαυμάτων.</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/TgM885vDr74/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/TgM885vDr74?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br /></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-14423033659270952342016-11-18T14:18:00.002-08:002017-01-13T14:15:41.221-08:00Εγώ είμαι η Μαρία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbaxOV5jA3k_yC2vu9Gz8lDm8A2rpQQwkLdnA7REYCeD1PFltanPFauXJsN9JdUIouM2W4V7mr-QBWV7nUptxGq6dvaYTgNtcOsit6XBO__edS0-AHafbr5fdvWUEZ5f9IpPWTg9Y18FNa/s1600/jack-kerouac-quotes-8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbaxOV5jA3k_yC2vu9Gz8lDm8A2rpQQwkLdnA7REYCeD1PFltanPFauXJsN9JdUIouM2W4V7mr-QBWV7nUptxGq6dvaYTgNtcOsit6XBO__edS0-AHafbr5fdvWUEZ5f9IpPWTg9Y18FNa/s320/jack-kerouac-quotes-8.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έχω πολλά να πω. Και γενικά τα
λέω. Μιλάω και μιλάω και μπορεί ώρες ώρες να θες να μου κλείσεις με χαρτοταινία
το στόμα, γιατί θα πω τη γνώμη μου και θα την υποστηρίξω. Και όταν διαφωνήσω
μαζί σου, θα επιχειρηματολογήσω με τρόπο που ακόμη κι αν ντρέπεσαι να το πεις, μάλλον θα πειστείς. Κι αν όχι όμως θα με παραδεχτείς. Και θα σε παραδεχτώ κι εγώ
σαν άξιο συμπαίκτη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έχω να σου πω για τόσα, για μελωδίες, για ταινίες, για βιβλία και για παράδοξα του μυαλού, για δικές μου χαζές
αμπελοφιλοσοφίες. Έχω να σου πω και για τη ζωή που έχω ζήσει και σίγουρα για
αυτή που έχω φανταστεί. Μπορώ να σου περιγράφω με τις ώρες και να ζεις μέσα από
την αφήγησή μου. Για τα ταξίδια με τρένα, αεροπλάνα και πλοία και για τα άλλα,
εκείνα του μυαλού, αυτά που σε αφήνουν μη σώο και μη αβλαβή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μπορώ όμως και να σιωπήσω και να
αναμένω να ακούσω πού θέλεις να παρέμβεις. Ίσως με μαγέψεις λίγο, αλλά δεν ξέρω
αν θα στο πω. Ίσως σε κοιτάξω με κάποιο ιδιόρρυθμο βλέμμα που δε θα ελέγχω
αλλά θα νιώσεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Ή θα καταλάβεις από αυτό τι σκέφτομαι. Ή
που θα σε χειραγωγήσω να πιστέψεις αυτό που θέλω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα ακούσω τότε για σένα, γιατί θέλω
να σε μάθω. Γιατί μου αρέσουν οι άνθρωποι, μου αρέσει να τους περιεργάζομαι, να
αφιερώνομαι στο να τους ανακαλύπτω, να τους ψυχολογώ. Θα παρατηρήσω μία
λεπτομέρεια, μία ανόητη λεπτομέρεια και με
αυτή θα σε κρατήσω στη σκέψη μου. Και να ξέρεις, τα θυμάμαι όλα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σίγουρα θα σκοντάψω κάπου, σίγουρα
κάποια στιγμή θα λογομαχήσουμε, γιατί είμαι φύσει αντιδραστικό ον, σίγουρα θα
παλεύεις να καταλάβεις με τι έχεις να κάνεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα σου πω και για τα
μικροσκοπικά, τιποτένια πράγματα που με κάνουν χαρούμενη. Και θα στα λέω χαζοχαρούμενα,
γιατί θα τα ζω καθώς θα σου τα απαριθμώ. Ίσως σε κάνω να τα δεις κι εσύ. Θα σου
πω όμως και για εκείνα τα μεγάαααλα, εκείνα που με τρελαίνουν, αυτά που με
τρώνε μέσα μου και τα διεκδικώ μεθοδικά και παθιασμένα. Ενδιάμεσα
πιθανόν να σου σιγοτραγουδήσω ή να κάνω μία γερή παύση, για να οργανώσω αυτό το
χαοτικό εγκεφαλικό δίκτυο νευρώνων. Μπορεί να σε ταπώσω με μία τετραγωνισμένα
κυβική θεωρία πραγματικότητας ή να σε θολώσω με κανένα τετράστιχο από κάποιο
ποίημα που μου έχει κολλήσει. Ίσα που να με πεις ψευτοκουλτουρέ και
να κράξεις το λογαριασμό μου στο ίνσταγκραμ. Ίσα που να καταλάβεις ότι μάλλον
είμαι επικίνδυνη. Ή τρελή. Ή και τα δύο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν νιώσω όμορφα δίπλα σου, μπορώ
να μοιραστώ μαζί σου τις μεγάλες μου ιδέες και τις μεγαλύτερές μου αυταπάτες. Μπορεί
πάλι να φοβηθώ και να αιωρούμαι μεταξύ συνειδητού, υποσυνείδητου κι ασυνείδητου. Ίσως να σου ψιθυρίσω κι εκείνα τα όνειρα, τα λίγο σμαραγδένια,
αυτά που δεν τα λες σε πολλούς. Γιατί είναι μεγαλεπήβολα ή γιατί είναι για
γέλια.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κι αφού θα κουραστώ να σου μιλάω,
θα σκεφτώ να πάρουμε καφέ και να σε πάω στα λημέρια μου. Να σου δείξω τη δική
μου ομορφιά, τη δική μου ευαισθησία. Θα σε αφήσω να την αισθανθείς ελλείψει
αισθήσεων. Ίσως σου κλείσω και τα μάτια, για να νιώσεις. Το να δεις είναι το εύκολο. Εγώ τα εύκολα τα βαριέμαι. Κι ίσως και σε αυτά να είμαι
αδιάφορη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν σε κουράσουν τα χείλη μου, θα
σωπάσω. Το να μοιράζεσαι τις σιωπές είναι αξιότερο από το να μοιράζεσαι τα λόγια.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ξέρεις πως η ερώτηση που συχνότερα απαντάται με ψέματα είναι το «τι
σκέφτεσαι»; Θα αναρωτηθώ τι σκέφτεσαι, θα θέλω λίγο μέσα μου να μάθω, αλλά η
αλήθεια είναι πως δε με νοιάζει και τόσο. Δηλαδή να, είτε σε εντυπωσίασα είτε
σε εξέπληξα είτε σκέφτηκες να σηκωθείς να (δια)φύγεις, μικρή σημασία έχει. Τόση
δα. Απλό εε; Ναι, είναι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Εγώ είμαι η Μαρία. Εσύ είσαι κάποιος.<span lang="EN-US"><o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα περπατούσα δίπλα σου. Θα
περπατήσω δίπλα σου. Ίσως μου πιάσεις το χέρι. Ίσως το τραβήξω απότομα. Θα
χαμογελάσω και θα με συγχωρήσεις. Χαμογελάω συχνά να ξέρεις. Έτσι θα σε καταφέρω. Ή έτσι θα καταλάβεις πού
έχεις μπλέξει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Γοητεία είναι να ακούς «ναι» ως απάντηση, χωρίς να έχει τεθεί συγκεκριμένη ερώτηση.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Θα μείνεις;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Πάλι ναι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/G5yEpOw-YXw/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/G5yEpOw-YXw?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-33618210091059549752016-10-31T15:25:00.001-07:002017-01-13T14:15:23.461-08:00(Άνω) Τελεία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnLPIZVL36bnVQ53N5lKvGDyQ5VgfuoZ1CLB9z14Z_E3VqccYyKAYnwIvkBQYBoiINxcN7_f8TATGyr5OV_2OgfVJ5L9FXCh5gjMU_1befvTgQt0H48ReQ-cu6cjvYydEXt74VxQEWW4P7/s1600/romantika-vecher-lavochki.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnLPIZVL36bnVQ53N5lKvGDyQ5VgfuoZ1CLB9z14Z_E3VqccYyKAYnwIvkBQYBoiINxcN7_f8TATGyr5OV_2OgfVJ5L9FXCh5gjMU_1befvTgQt0H48ReQ-cu6cjvYydEXt74VxQEWW4P7/s320/romantika-vecher-lavochki.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα ανοίξω την πόρτα. Θα σαι εδώ.
Θα σε δω. Μπροστά μου. Θα μπορώ να σε αγγίξω, να σε ακουμπήσω με τα ίδια μου τα
χέρια ξανά. Κρατάς καφέδες. Και με παίρνεις να
πάμε μια βόλτα μπροστά στη λίμνη. Σε ένα παγκάκι, όχι ένα τυχαίο, το δικό μας.
Εκεί που έγραψα ένα ηλίθιο δίστιχο. Δε μιλάω, δε θέλω να σε εξαϋλώσω. Δε θα σε φθείρω. Σε ακούω να μιλάς για όσα δεν ξέρω για σένα τόσο καιρό, για τη
δουλειά σου, για τους αγώνες, για τον σκύλο σου. Κρέμομαι από τα χείλη σου και τα
μάτια που έχω να δω τόσο καιρό. Φοράς το φούτερ που σου αγόρασα. Χαμογελάς όπως
τότε. Για λίγα λεπτά και κάποια δεύτερα και μετά γυρνάμε στις ζωές μας. Η τομή
δύο ευθειών μέχρι να αλλάξουν πορείες. Να ξαναγίνουν ασυμβίβαστες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a><br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σιωπή. Η τελευταία νότα του
τραγουδιού. Το τελευταίο βήμα του χορού. Η σκηνή που αποκαλύπτει τα πάντα πριν
φανούν οι συντελεστές της ταινίας. Ένα επιμύθιο, ένας καλογραμμένος επίλογος, μεστός και περιεκτικός. Να ξαναπαίξει η πλέιλιστ στον αγαπημένο μας σταθμό. Εκείνο το
δρομολόγιο του τρένου, λίγο μετά τα μεσάνυχτα.<br />
<br />
Άκου μου λες. Ξέρεις γιατί ήρθα. Ξέχασα κάποτε να σου πω. Ως τώρα πονούσες μόνη σου και
ξενυχτούσες τα βράδια από μνήμες κι από πληγές. Τώρα με έκανες κι εμένα να
ξενυχτάω, με πόνεσες όσο πονάς, με τραβολόγησες και τώρα πονάμε μαζί.<br />
<div class="MsoNormal">
Εσύ γιατί δε βρίσκεις την ευτυχία
κι εγώ γιατί δεν την βλέπεις στα μάτια μου.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το φαναράκι στο δρόμο
τρεμοπαίζει. Σβήνει. Να ξανάρθεις. Μια μέρα με ψιλόβροχο, μια μέρα βαριά
χειμωνιάτικη, να φέρεις αυτό που μου χρωστάς.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε είδα στον ύπνο μου χθες. Γι
αυτό όλα αυτά. Άλλο λόγο δεν έχω. Για μένα έχεις τελειώσει. Για σένα έχω τελειώσει.
Η μυρωδιά μας αναδύεται κάπου ανάμεσα στο πρώτο βήμα που κάναμε μαζί και στην
πόρτα που έτριξε πίσω σου. Θα σε θυμάμαι σαν κάτι όμορφο. Να με θυμάσαι σαν
κάτι ανύπαρκτο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άλλωστε μία φορά ερωτεύεται ο
άνθρωπος, τις άλλες απλώς αγαπά. Μου είπαν. Το λέω κι εγώ σε εσένα, μικρό μου
θαύμα.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/PZikEa626m0/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/PZikEa626m0?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><br /></o:p></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-79596391119135875022016-10-15T13:12:00.000-07:002016-11-29T09:57:53.957-08:00Δεν αρκεί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQFq1u5QnoA7KqaDSHsdKtcwrXDI0TZLqRP1LQNkdEKvFIGj2fpbCRp6ESoO8aOI6-aQa_5Vynwp79KqvGMZuczSZUYQ6RkFEP9AcljKvG9ofpz0mpUiqJudo4zK4luvQe0PBY4w6oC_kZ/s1600/bscap0014.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="174" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQFq1u5QnoA7KqaDSHsdKtcwrXDI0TZLqRP1LQNkdEKvFIGj2fpbCRp6ESoO8aOI6-aQa_5Vynwp79KqvGMZuczSZUYQ6RkFEP9AcljKvG9ofpz0mpUiqJudo4zK4luvQe0PBY4w6oC_kZ/s320/bscap0014.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Αχόρταγοι, αδηφάγοι, δίχως ίχνος κορεσμού.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Κι εγώ, μια αχάριστη. Για όλα όσα γεμίζουν την
καθημερινότητά μου, λογοδοτώ στον εαυτό μου για τα υπόλοιπα. Τα όσα τόξα
λείπουν από τη φαρέτρα μου.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Όσο κι αν τα ζυγίσω με λογικές εξισώσεις, όσες στατιστικές
αναλύσεις και όσες μεθόδους κι αν αναπτύξω,
αυτά που νιώθω δε θα μπορέσω να τα αλλάξω. Θα έπρεπε να μου φτάνουν, να είμαι
χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Θα έπρεπε να επιλέξω να χορταίνω. Τα «πρέπει» τα άφησα
καιρό πριν. Θέλω να σου μιλήσω.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Είναι άδικο ξέρεις, είναι άδικο να εθελοτυφλείς μπροστά σε
μία αντικειμενικά καλή ζωή. Είναι άδικο να έχω στην άκρη της γλώσσας μου ένα «ναι
αλλά….» απέναντι σε κάθε επιχείρημα. Αλλά αν έβρισκε κάποιος το διακόπτη του
μυαλού, πρώτη θα τον αγόραζα.<br />
<a name='more'></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Η ζωή σε τραβάει αν την τραβήξεις κι εσύ. Κάποιες φορές
είναι πολύ αργά, δε γίνονται όλα για κάποιο λόγο και ο χρόνος δεν είναι
γιατρός, είναι μάρτυρας.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Με δυνατά γέλια, με τον τέλειο καφέ, ένα βιβλίο που κάτι μου
έμαθε και ανθρώπους που με βλέπουν προτεραιότητά τους, να πετυχαίνω αυτό που με
βασάνιζε και να θέτω κορωνίδα της νοσταλγίας μου εσένα. Λάθος σταθμισμένο, δε
νομίζεις;</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Όμως ορισμένα πράγματα είναι τακτοποιημένα, είναι ορθά αλλά
δεν είναι εσύ. Ορισμένα πράγματα δε φτάνουν σήμερα. Δε μου αρκούν απόψε. Είσαι το
παπαγαλάκι του πειρατή που δε θα κάτσει στον ώμο μου.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ξύπνησα το πρωί και δε μου έφταναν όσα κάνω κι αγαπώ πολύ,
ξύπνησα και μου έλειπε να σου τα πω. Όσα με παθιάζουν και κυνηγάω δαιμονικά, ήταν σήμερα μη αρκετά. Να σου πω για τη σοκολατόπιτα που έφτιαξα, για τον
καθηγητή που γνώρισα, για εκείνο το ωραίο αστείο που είπα και που σίγουρα θα
γελούσες. Να σου πω πως μου λείπει το δυάρι σου, που γέμιζε με λίγο καφέ, λίγο
αλκοόλ και πολύ από εμένα.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Για την Ανάφη που δεν πήγαμε, για το «Το Όνομα του Ρόδου» που άφησες
εδώ και το βρήκα σήμερα σε μια κούτα με βιβλία, για τα τραγούδια που μου
τραγουδούσες και τα ακούω να σκαλίζουν στο βασανισμένο μου μυαλό.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Θα σου φαινόμουν να λέω ψέματα και πως είμαι υπερβολική, θα
σου φαινόταν πως ποτέ εγώ δε θα έβαζα εσένα έστω κι ελάχιστα πάνω από τα
υπόλοιπα. Πως εγώ δεν έμπλεκα με συναισθήματα και δε θα τα βίωνα ποτέ με τέτοιο
τρόπο.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Θα έλεγες πόσο χαζή είμαι και μοιάζω να τα παρατάω. Είναι ηλιθιωδώς λάθος η σκέψη μου αλλά όχι, δεν τα
παρατάω. Ποτέ δεν το έκανα.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Θέλω όμως να είσαι η δωδέκατη από τις έντεκα
αισθήσεις που ανακάλυψαν και πυροδοτεί όλες τις υπόλοιπες. Θέλω να παίζω κρυφτό
με την όψη σου και να κερδίζω.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Θέλω να σε διαγράψω από τα καταζητούμενά μου και τη σημερινή
ημέρα να την αφήσω να χαθεί κάπου ανάμεσα στην κόλαση που ζω και στον παράδεισο
που θυμάμαι.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Θα ήθελα να το ξέρεις αλλά είμαι εγωίστρια γι αυτό το φωνάζω
με τρόπο που δε θα ακούσεις, με τρόπο που ίσως κι όσος μου έμεινες γίνεις λόγια
σαν αυτά. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>Σήμερα ζεις δεύτερη ζωή εδώ. Και σε αυτήν αφήνομαι.</i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b><i>Στο νησί μας σήμερα είμαι ναυαγός. Κι αν με ρωτάς, ελπίδα
για το νόστο δεν έχω.</i></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/QTmegoYy_B0/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/QTmegoYy_B0?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-32540159685740622432016-09-28T08:07:00.000-07:002016-09-28T08:10:18.226-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<h2 style="text-align: left;">
<b><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Περί <i>Πόθων κάτω από τις λεύκες </i>λόγος ή </span></b><b><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Let’s talk about <i>Desire under the elms<o:p></o:p></i></span></b></h2>
</div>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
Πόθοι κάτω από τις λεύκες… Πςςςς! Πόσο ερωτιάρικος τίτλος; Τι
παθιασμένη ιστορία; Άντε μετά να φτουρίσουν οι Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι
μπροστά σε τέτοια ιστορία. Θες κυρά μου να γράψεις μια παθιασμένη ερωτική ιστορία;
Άσε τα άρλεκιν και τα <span lang="EN-US">Twilight</span><span lang="EN-US"> </span>και διάβασε Ευγένιο Ο’Νηλ. Εκεί να δεις πόθους, έρωτες,
μυστικά, ερωτικά τρίγωνα, οιδιπόδεια συμπλέγματα, άγρια ένστικτα και άλλα
τέτοια που θα άφηναν άυπνο τον κάθε Φρόυντ και τον κάθε Γιουνγκ.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3pV8xm-y1ym-Z41NxDsjbc3dWVhGha1LS7FIMMFk8j-V11yoxSb0WYtBVtv_ONbTAwbR3Li-0Q0OVXcTnhbUqkeCH-YqxdJeqStJfnysClOnWUG1vg2Y1zmWJFNbGpXM5xctU2irAiGw/s1600/Old_Farm_House_in_the_Catskills-Arthur_Parton.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3pV8xm-y1ym-Z41NxDsjbc3dWVhGha1LS7FIMMFk8j-V11yoxSb0WYtBVtv_ONbTAwbR3Li-0Q0OVXcTnhbUqkeCH-YqxdJeqStJfnysClOnWUG1vg2Y1zmWJFNbGpXM5xctU2irAiGw/s320/Old_Farm_House_in_the_Catskills-Arthur_Parton.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Έτσι, κυρίες και
κύριοι, με το έργο «Πόθοι κάτω από τις Λεύκες» συνεχίζουμε την αναφορά μας στο
αμερικάνικο θέατρο. Αυτή την φορά, όμως, έχουμε στα χέρια μας τον κύριο Ευγένιο
Ο’Νηλ, ο οποίος, όπως κάθε συγγραφέας, ήταν αλκοολικός και καταθλιψάκιας.
Διότι, πώς ει δυνατόν να είσαι συγγραφέας- τουλάχιστον θεάτρου- και να μην έχεις,
βρε παιδί μου, έναν εθισμό, μια-δυο απόπειρες αυτοκτονίας και μια τραγική
οικογενειακή ιστορία; Ε; </div>
<a name='more'></a>Δεν περνάς αλλιώς τις εξετάσεις ανώτατης συγγραφικής,
πώς να το κάνουμε; Έτσι, λοιπόν, και ο μπάρμπα- Ο’Νηλ, και σε οικοτροφείο
μεγάλωσε και το αλκοόλ το κατέβαζε σαν γαλατάκι και τρεις γάμους έκανε και τα
παιδιά του αυτοκτόνησαν και η τρίτη γυναίκα του εθίστηκε στα ηρεμιστικά. Μια
τυπική αμερικάνικη οικογένεια. <br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ωστόσο, ο θείος Ο’Νηλ, επειδή ήταν ταλεντάρα, πήρε όλο τον πόνο και την πικρία
του για τη ζωή και δημιούργησε έργα που κάθε Κορίννα η αγριόγατα και κάθε <span lang="EN-US">Kara</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">sevda</span>, θα ζήλευαν να έχουν
για μπαμπά τους. Και λέμε ότι ήταν ταλεντάρα διότι η μεγάλη αυτή μορφή, πήρε ελληνικούς
μύθους και με φόντο την Αμερική στις αρχές του 20<sup>ου</sup> αιώνα,
δημιούργησε αυτό που οι κριτικοί ονομάζουν <span lang="EN-US">American</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">tragedy</span><span lang="EN-US"> </span>σε
αντιπαραβολή με τον όρο <span lang="EN-US">Greek</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">tragedy</span>.
Η μορφάρα αυτή, δηλαδή, έχοντα διαβάσει αρχαίους κλασσικούς, υιοθέτησε χαρακτηριστικά
πλοκής ελληνικής τραγωδίας, τα ανέμειξε με στοιχεία ψυχανάλυσης και με όλα αυτά
μαζί πλαισίωσε το πρότυπο της αμερικανικής οικογένειας του τότε. Γιατί, κατά βάθος,
ο μπαρμπα- Ευγένιος στα έργα του αναζητά απαντήσεις στο ερώτημα «τι είναι
οικογένεια;» και «πώς ζει κάποιος μέσα σε μια οικογένεια». Εμ, ψυχολόγο ήθελε
και αυτός όπως όλοι μας.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πάμε, όμως, την υπόθεση του έργου μας, η οποία είναι
εμπνευσμένη από την τραγωδία του Ευρυπίδη <i>Ιππόλυτος</i>:
Σε μία αγροικία της Νέας Αγγλίας, ζει ο Εφραίμ Κάμποτ μαζί με τους τρεις γιούς
του, τον Συμεών, τον Πέτρο και τον Ήμπεν. Οι δύο μεγάλοι του γιοι, ηλικίας 39
και 37 αντίστοιχα, είναι από τον πρώτο του γάμο και ο Ήμπεν, ηλικίας 25 ετών,
από το δεύτερο. Ωστόσο οι γιοί δεν έχουν καλές σχέσεις με τον πατέρα τους και
επιθυμούν να πεθάνει για να κληρονομήσουν το κτήμα του. Ο Ήμπεν, μάλιστα, τον
μισεί γιατί θεωρεί ότι επέβαλε στη μητέρα του μια ζωή που εκείνη δεν άντεξε και
για αυτό πέθανε. Ο Ήμπεν, επίσης, υποστηρίζει ότι το κτήμα ανήκει δικαιωματικά
μόνο σε αυτόν γιατί ήταν προίκα της μητέρας του. Έτσι, από τις πρώτες, κιόλας
σκηνές, δίνει στα αδέρφια του χρήματα για να φύγουν στην Καλιφόρνια με
αντάλλαγμα τα μερίδιά τους στο κτήμα. Από την άλλη πλευρά, ο Εφραίμ θεωρεί τους
γιούς του ανάξιούς του και προτιμά να βάλει φωτιά στο κτήμα και στο σπίτι όταν
πεθάνει, παρά να τους το αφήσει κληρονομιά. Παρουσιάζεται ως βασανιστής της οικογένειας
του, αφού τους έχει καταδικάσει όλους να δουλεύουν για αυτόν. <span lang="EN-US">OOOh</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">fuck</span>! Το έργο δεν έχει
ξεκινήσει ακόμα και έχουμε ήδη <span lang="EN-US">daddy</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">issues</span><span lang="EN-US"> </span>στη σκηνή. Τι πάρτυ συμπλεγμάτων και συνδρόμων πρόκειται να
ακολουθήσει!</div>
<div class="MsoNormal">
Αφού φύγουν για την Καλιφόρνια ο Συμεών και ο Πέτρος, στην
οικογένεια θα προστεθεί η Άμπυ, η νέα γυναίκα του Εφραίμ, 35 χρονών, η οποία το
μόνο που επιδιώκει είναι ένα κτήμα δικό της. Έλα, όμως, που υπολογίζει χωρίς τον ξενοδόχο.
Ερωτεύεται τον ‘Ημπεν και αυτός εκείνη! Και να μην φανερώνεται ο ένας στον άλλο
γιατί είναι εχθροί, αφού θέλει ο καθένας το κτήμα για τον εαυτό του. Και δώστου
οι καυγάδες και δώστου οι τσακωμοί μέχρι που τελικά, επειδή ο έρωτας είναι
μπελαλίδικο συναίσθημα και τριβελίζει το μυαλό των ανθρώπων, τα δύο πιτσουνάκια
γίνονται εραστές και αποκτούν μια άλλη σχέση «μαμάς- παιδιού», πιο ακατάλληλη, <span lang="EN-US">if</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">you</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">know</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">what</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">I</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">mean</span>. Α ρε μούτρο Φρόυντ, πόσες σαμπάνιες άνοιξες το
βράδυ που έκανε πρεμιέρα το έργο; <span lang="EN-US">Anyway</span>, η Άμπυ μένει έγκυος από τον Ήμπεν αλλά ο Εφραίμ νομίζει
ότι είναι δικό του. Το βράδυ που γιορτάζουν τη γέννηση του παιδιού, ξεσπάει
καυγάς ανάμεσα στον πατέρα και τον γιό με τον Εφραίμ να ξεκαθαρίζει στον Ήμπεν
ότι το κτήμα ανήκει στην Άμπυ γιατί του έκανε γιο. Αχ βρε κατακαημένε Εφραίμ
εσύ να νομίζεις ότι έχεις γιο ενώ έχεις εγγονό! Τι να κάνουμε, όμως, αυτά
συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες! Θυμωμένος ο Ήμπεν θεωρεί ότι η Άμπυ
δεν τον αγάπησε ποτέ παρά μόνο ήθελε το κτήμα και της δηλώνει ότι θα φύγει
μακριά της. Η Άμπυ στην απελπισία της, για να ξενακερδίσει την αγάπη του Ήμπεν ακολουθεί-
τι πιο φυσικό- το παράδειγμα μίας άλλης μεγάλης μορφής, της Μήδειας: σκοτώνει
το παιδί της. Μπράβο κορίτσι μου! Έτσι κερδίζεις την καρδιά ενός άντρα! Ο
Ήμπεν, προφανώς, οργίζεται και την καταδίδει στην αστυνομία. Τελευταία στιγμή, όμως,
καταλαβαίνει ότι την αγαπάει πραγματικά -τώρα θυμήθηκε και αυτός!-και επιδιώκει
να μοιραστεί μαζί της την κατηγορία για φόνο. Το έργο τελειώνει με το ζευγάρι
να φεύγει μαζί για τη φυλακή και το γέρο-Εφραίμ να μένει μόνος του στο άδειο
σπίτι.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Το τραγικό στο συγκεκριμένο έργο είναι ένα: η απληστία των
ηρώων και αδυναμία τους να καταλάβουν ότι αυτή τους προκαλεί τη δυστυχία. Η
απληστία έχει κάνει τον Εφραίμ Κάμποτ σκληρό σύζυγο και πατέρα, ο οποίος περνά
περισσότερο χρόνο με τη γη και τα ζώα παρά με τους ανθρώπους. Η απληστία δεν
αφήνει τον Ήμπεν να παραδεχτεί τα συναισθήματά του στην Άμπυ και να φύγουν από
τον τόπο αυτό. Η απληστία οδηγεί την Άμπυ να παντρευτεί τον Εφραίμ και μην
αποκαλύπτει τον πατέρα του παιδιού. Η απληστία οδηγεί τους ήρωες στη μοναξιά. Η
απληστία καταστρέφει όλους τους οικογενειακούς και συναισθηματικούς δεσμούς. Είναι
χαρακτηριστικό ότι σε όλο το έργο ο συγγραφέας δίνει την εικόνα ενός υπέροχου
ουρανού, είτε όταν βασιλεύει και ανατέλλει ο ήλιος, είτε όταν βγαίνουν τα
άστρα, που κανένας από τους ήρωες δεν παρατηρεί πραγματικά. Είναι τόσο
κοντόφθαλμοι που παρατηρούν μόνο ό,τι υπάρχει στο κτήμα. <i>«Ωραία δεν είναι;»</i>, θα ρωτήσει ο Εφραίμ τον Ήμπεν εννοώντας τα
άστρα στον ουρανό, <i>«Να μα την πίστη μου,
είναι ωραίο κτήμα»</i>, θα απαντήσει ο Ήμπεν που αδιαφορεί για τον ουρανό και
είναι παραδομένος στην υλικη ομορφιά. Μόνο, στο τέλος, όταν το ζευγάρι έχει
αποτινάξει το αίσθημα της απληστίας και αγαπημένοι μαζί δέχονται τη μοίρα της φυλακής
θα σηκώσουν τα μάτια στον ουρανό. <i>«Χριστέ
μου! Τι ομορφιά!»</i> θα πει ο Ήμπεν και θα συμφωνήσει μαζί του η ‘Αμπυ. <i>«Μπράβο παίδες! Έπρεπε να σκοτώσετε το παιδί
σας για να σηκώσετε λίγο τα ματάκια σας»</i> θα πω και εγώ, χωρίς, όμως αυτό να
σημαίνει ότι δεν τους καταλαβαίνω. Άλλωστε, πόσοι από μας σηκώνουν τα ματάκια τους
να δουν την ομορφιά του ουρανού; Μόνο οι τρελοί και οι ζωγράφοι. </div>
</div>
Κατερίνα Π.http://www.blogger.com/profile/11551701511928197600noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-8606344122093610632016-09-07T05:52:00.002-07:002016-11-29T09:53:58.803-08:00Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι,
τι θα άλλαζες;», με ρώτησες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πέρασαν σλάιντ στο μυαλό μου όλα τα
τσιριχτά μου «ναι» και τα φωναχτά μου «όχι» κι όλες οι μικρές αποφάσεις και
πήγαινα να μιλήσω και να πω «αυτό» αλλά κοντοστεκόμουν και συνέχιζα να
σκέφτομαι. Και αφού σκάλισα πολλά και ξέθαψα τόσα κι τόσα άλλα, ψέλλισα ένα
νεκρό «Δεν ξέρω».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα περιτριγύρισα, τα
αναποδογύρισα, τα ξανασκέφτηκα. Αν μια στιγμή μπορούσε να τα αλλάξει όλα.
Μπορούσε. Και ήξερα κι ακριβώς ποιες στιγμές ήταν αυτές. Ήταν συνηθισμένες,
μπανάλ ημέρες, όμοιες με τόσες και τόσες άλλες. Δεν τις είχες κυκλώσει στο
ημερολόγιο με κόκκινο μαρκαδόρο, δεν ήταν διαφήμιση από αφρόλουτρο ούτε
ακούγονταν τύμπανα συνοδεία. Σίγουρα δεν ήξερες ότι τα επόμενα δευτερόλεπτα θα
αλλάξουν τόσο πολύ τα μεθεπόμενα αλλά το ήξερε η ζωή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και τα άλλαξε. Αν δεν το έκανα,
αν δεν το έλεγα, αν δε διάλεγα εσένα, αν διάλεγα εσένα. Το έκανα, το είπα και
δε σε διάλεξα. Ίσως αναρωτήθηκα πώς θα ήταν αν έστριβα στην προηγούμενη στροφή.
Ίσως κάποιες μέρες χάζευα στην τηλεόραση και μέτρησα την απόσταση μέχρι να φτάσω
στις αποφάσεις που πήρα. Αλλά δε τις μετανιώνω.<br />
<a name='more'></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όσα θυμάμαι και γελάω, όσα
θυμάμαι και κλαίω, όσα θυμάμαι και πίνω κυρίως, ήταν όλα ο τζόγος μου. Με καμία
πεπατημένη, με καμία σιγουριά. Αν κάηκα; Κάηκα. Αν το μετάνιωσα; Για κανένα
λόγο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τι μετανιώνω; Τα βήματα που δεν
πήρα, τις φορές που δε γλίστρησα, όσες δεν τραγούδησα δυνατά έξω στο παράθυρο
και όσες δε σου φώναξα να γυρίσεις πίσω να με βρεις. Όταν αντιμετώπισα με
τρέμουλο τον κίνδυνο και δεν τον κοίταξα κατάματα. Όταν μου πες «πάμε» και σου
είπα «σώπα». Όταν τελικά, σώπασα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αλλά κατά βάθος είμαι δειλή.
Λίγο-πολύ, όλοι είμαστε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μη και χάσουμε αυτά που πονέσαμε
μέχρι να αποκτήσουμε. Και πες μου, ποιος πονάει πάλι; Γι’ αυτό συνηθίσαμε να
χωράμε τις επιθυμίες σε προδιαγραφές και σε εγχειρίδια χρήσης, γι’ αυτό
βολέψαμε τα καρδιοχτύπια σε δύο εκατοστά ασφάλειας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φοβάσαι και φοβάμαι και πάλι από
την αρχή. Ποιος αναμοχλεύει τα ήδη βολεμένα;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έτσι γινήκαμε ολίγον τι δειλοί. Γι’
αυτό στριμωχνόμαστε αγκαλιά στον καναπέ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εγώ όμως η δειλή, σου λέω ρίσκαρε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ρίσκο. Σα να λέμε μηδενική
ασφάλεια και χιλιάδες ενδεχόμενα. Δηλαδή δόσεις αδρεναλίνης, δηλαδή μαστούρα.
Κι είναι οι τρελοί, οι ονειροπόλοι, αυτοί που τους αποκαλούν «φευγάτους», αυτοί
που εκεί που εγώ κι εσύ βλέπουμε τα άβατα, που χωρίς δίχτυ ασφαλείας αντικρίζουν
το στόχο και τον αποτελειώνουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτοί τολμούν. Να τολμάς κι εσύ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λέμε δε γίνεται, λέμε όχι τώρα,
ίσως κάποτε, για να πούμε απλώς πως δεν είχαμε το θάρρος, δεν είχαμε την τόλμη
να πάρουμε την άτιμη απόφαση και το κούφιο το μυαλό μας, και να τινάξουμε όλα
τα δεδομένα στον αέρα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τίναξε τα όλα στον αέρα, είπες.
Από τον αέρα όμως θα φτάσουν πάλι στη γη σκέφτεσαι, κι ό,τι καταδίωξες θα σε
καταδιώξει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν είσαι δειλός και γίνεις γενναίος για χάρη της αρχής του τέλους,
πάλι δειλός θα μείνεις. Και διάβασα κάπου πως <i>ο δειλός αποκτά τόλμη, μόνο όταν δεν έχει πια τίποτα να χάσει</i>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><i>Αξία όμως έχει να τολμάς, όταν το
παιχνίδι ακόμη παίζεται, όχι όταν το έχεις ήδη χάσει</i></b>, κάποιος, κάποτε
μου είπε.<b><i><o:p></o:p></i></b><br />
<br />
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-13074320314679390902016-09-06T10:30:00.001-07:002016-09-07T11:28:16.708-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: left;">
<b>Περί <i>Καλοκαιριού και Καταχνιάς</i> λόγος ή </b><b><span lang="EN-US">Let</span>’</b><b><span lang="EN-US">s</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">talk</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">about</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><i><span lang="EN-US">Summer</span><span lang="EN-US"> </span></i></b><b><i><span lang="EN-US">and</span><span lang="EN-US"> </span></i></b><b><i><span lang="EN-US">Smoke</span><span lang="EN-US"> </span><o:p></o:p></i></b></h2>
<div class="MsoNormal">
<b><i><span lang="EN-US"><br /></span></i></b></div>
<div class="MsoNormal">
Καλοκαίρι και Καταχνιά. Το λες και σου σηκώνεται η τρίχα
κάγκελο και αρχίζεις να φαντάζεσαι ψηλούς, μελαχρινούς τυπάδες, με θεληματικό
πηγούνι- γιατί χωρίς θεληματικό πού πας;-, κρατώντας ένα τσιγάρο στα
ακροδάχτυλά τους να αναρωτιούνται «τι είναι ζωή», ενώ στο φόντο διαφαίνεται ένα
ομιχλώδες τοπίο υπό το φως του ήλιου που ανατέλλει.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAxW8fI_Ld-PBY1mKV54fEwIrgHjZiOhcJVPnwS7QRX6pp61p6VOxIOaMbLzSVs-2LlkA-YrELBAqTAEFCNB1ToIqmUOaRaWh5wy_UfDXcU4g8KXWTzoZdxSz4KtCTiSaIH8d-8vKUj50/s1600/foggy_summer_morning_by_unknown_dark.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAxW8fI_Ld-PBY1mKV54fEwIrgHjZiOhcJVPnwS7QRX6pp61p6VOxIOaMbLzSVs-2LlkA-YrELBAqTAEFCNB1ToIqmUOaRaWh5wy_UfDXcU4g8KXWTzoZdxSz4KtCTiSaIH8d-8vKUj50/s320/foggy_summer_morning_by_unknown_dark.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
</div>
Κάτι τέτοιο, αν φανταστούμε ότι κάπου εκεί στο βάθος κρύβεται ένας μελαχρινός τυπάκος<br />
<br />
Ίσως αυτό να είχε στο νου του ο <span lang="EN-US">Tennessee</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Williams</span><span lang="EN-US"> </span>όταν
ονομάτιζε το έργο του ή ίσως τα είχε τσούξει λίγο παραπάνω, είχε και λίγη κατάθλιψη,
διάβαζε και τον άλλον αυτοκτονικό τύπο, τον Χαρτ Κρέιν και είπε:«Μμμμμ, θα το
ονομάσω Καλοκαίρι και Καταχνιά (<span lang="EN-US">Summer</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">and</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Smoke</span>),
όπως λέει και σε αυτόν τον στίχο ο ποιητής, διότι όλοι εμείς οι καλλιτέχναι είμεθα
βασανισμέναι ψυχαί, καταδικασμέναι σε αιώνιον εγκλεισμόν μές στο ίδιο μας το
δέρμα».<br />
<a name='more'></a>Και εδώ που τα λέμε, πώς να μην είναι βασανισμένη ψυχή ο έρημος με την
οικογένεια που είχε; Πατέρας βίαιος και αλκοολικός, μητέρα νευροψυχωτική,
αδερφή σχιζοφρενή που είχε υποστεί και λοβοτομή. Ούτε casting για ταινία του <span lang="EN-US">Lars</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Von</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Trier</span><span lang="EN-US"> </span>να
μάζευαν.<br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Όπως και να ‘χει, ο μπάρμπα-<span lang="EN-US">Tennessee</span>, αξιοποιώντας βιογραφικά
στοιχεία, έγραψε έργα που πραγματικά διεισδύουν στο εσωτερικό τον ανθρώπων,
ερευνούν το Εγώ τους, το Υπερεγώ τους, το Εκείνο τους, το Τούτο τους, το
Παρατούτο τους και όσες φροϋδικές αντωνυμίες υπάρχουν, και τις παρουσιάζει σε
ένα σκηνικό τύπου κατεστραμμένο αμερικάνικο όνειρο. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Και γιατί αγαπάμε τον κύριο Θωμά Λανιέρ Γουίλιαμς; Γιατί οι
χαρακτήρες του είναι τόσο αδιευκρίνιστοι, απρόβλεπτοι και μοναχικοί, δηλαδή
είναι τόσο ανθρώπινοι που σε κάνουν στο τέλος να λες: «Μωρέ, κοίτα τι συμβαίνει
χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Πω πω, κοίτα τι μπορεί να γίνει από τη μία μέρα
στην άλλη». Αυτή ακριβώς είναι η μαγεία του <span lang="EN-US">Tennessee</span>: χωρίς φανφάρες και περίτεχνους χειρισμούς, μας
παρουσιάζει τη καταστροφικότητα της καθημερινής, απλής ζωή, Μπαίνει, βρε παιδί
μου, στο μυαλό της θείτσας Ελένης, που πάει κάθε Κυριακή στη εκκλησία, κεντάει
σεμεδάκια με τις φίλες της και κερνάει υποβρύχιο βανίλια με τους κουβάδες και της λέει: «Όσο απλά και να ζεις, όσο
ήσυχα και ταπεινά να φέρεσαι, κανείς δεν σου διασφαλίζει ότι αύριο δεν θα
καταλήξεις στο Δρομοκαΐτειο». Δηλαδή, ούτε να φχαριστηθούμε ένα υποβρύχιο δεν
μας αφήνει ο μπάρμπας.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πάμε τώρα στο έργο που ακούγεται σαν τίτλος από άρλεκιν. Η
υπόθεση έχει ως εξής: Σε μία επαρχιακή πόλη του Μισισιπή, ζει η Άλμα
Γουάινμιλλερ, η οποία είναι μεγαλωμένη με τις αρχές του πουριτανισμού και της
επαρχιακής νοοτροπίας- τύπου «πρόσεχε τι λέει ο κόσμος». Η Άλμα ζει, θεωρώντας
ότι το σημαντικότερο στη ζωή είναι η αγνότητα της Ψυχής, η καθαρότητα του
Πνεύματος. Είναι, βρε παιδί μου, σαν τη συμμαθήτρια σου με τα Γαλλικά και το
πιάνο, που εσύ ήσουν 15 και δεν ήξερες που πάνε τα 4 και αυτή σου μίλαγε για
Ντεκάρτ και <span lang="EN-US">c</span>’<span lang="EN-US">est</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">n</span>’ <span lang="EN-US">est</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">pas</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">un</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">pomme</span>. Το κορίτσι το καλό, το
άξιο, το μονάκριβο, το πολυαγαπημένο. Ιδιαίτερα, καθώς ο πατέρας της είναι ο
ιερέας της ενορίας, η Άλμα ζει έχοντας σαν αρχές της ζωής της την
αυτοσυγκράτηση, την ηθική και την αξιοπρέπεια. Η Σάρκα και οι ανάγκες της για
την Άλμα δεν έχουν καμία αξία και δεν συνάδουν με τον αληθινό Έρωτα. Και η Άλμα
-όσο και αν στα σκοτεινά την έλουζαν και
στα άφεγγα την χτενίζαν- τον Έρωτα τον
έχει γνωρίσει από μικρό παιδί στο πρόσωπο του γείτονά της, του Τζων, γιό του
επαρχιακού γιατρό της πόλης. Ο Τζων αντιπροσωπεύει όσα η Άλμα αρνείται να δεχτεί:
είναι ηδονιστής, γεύεται τη ζωή με τις αισθήσεις και δεν πιστεύει σε τίποτα
ανώτερο. Αδυνατεί να συμβιβαστεί με τους τύπους της επαρχιακής κοινωνίας και
αναζητά το υλικές απολαύσεις. Είναι, ας πούμε, το <span lang="EN-US">bad</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">boy</span> αλά <span lang="EN-US">Jake</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">Gyllenhaal</span><span lang="EN-US"> </span>που
η μάνα σου προσεύχεται να μην το συναντήσεις στο δρόμο σου και αν το
συναντήσεις σου παίρνει το κεφάλι και στο γυρνάει 180 μοίρες μην τυχόν και τον
μπανίσεις. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Πόσο θλιβερός, όμως, είναι ένας τέτοιος έρωτας και πόσο
αληθινά καταστροφική είναι μια τέτοια σχέση; Η Άλμα πιστεύει στον Έρωτα τον
αγνό, τον πλατωνικό, τον ιδεαλιστικό, που παίρνει την ασχήμια και τη μεταπλάθει
σε ουράνια ομορφιά, τον αγγελικό έρωτα, ενώ ο Τζων αποδέχεται μόνο τον
διονυσιακό Έρωτα, τον σαρκικό, τον υλιστικό, που ικανοποιεί τις αισθήσεις και
προσφέρει απόλαυση, τον ζωώδη έρωτα. <i>«Όλοι
βρισκόμαστε μέσα σ’ ένα βούρκο, αλλά μερικοί από μας κοιτάνε τ’ άστρα»</i> θα
πει η Άλμα στον Τζων σε μια προσπάθεια της να του εξηγήσει τη σκέψη της<i>. «Κάποια μέρα, θα σας δείξω έναν ανατομικό
πίνακα που έχω στο γραφείο. Παρουσιάζει όλα μας τα εντόσθια κι ίσως μπορέσετε
να μου δείξετε εσείς, πού κοντά πέφτει αυτή η περιβόητη ψυχή που λέτε!»</i> θα
της πει κυνικά Τζων στη προσπάθεια του να την κλονίσει. Είναι ένας έρωτας
πραγματικά καταδικασμένος γιατί αυτό που χωρίζει τους δύο ήρωες δεν είναι οι εξωτερικές
συνθήκες π.χ. αντίδραση οικογένειας, αποχωρισμός, κακιά Σοράγια κ.λπ. αλλά τα
προσωπικά πιστεύω τους, η φιλοσοφία που έχει υιοθετήσει ο καθένας τους στη ζωή
του. Είναι ένα τεράστιο χάσμα οπτικής που τόσες πολλές φορές μπορεί κάποιος να
συναντήσει στη ζωή του. Πόσο θλιβερά πραγματικός και αληθινός είναι ένας
τέτοιος έρωτας;</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Και η κορύφωση, η ειρωνεία της κατάστασης και η τραγικότητα
της ζωής επέρχεται στο τέλος του δράματος, όπου οι πρωταγωνιστές αντιμετωπίζουν
τους προσωπικούς δαίμονες και παίρνουν τις μεγαλύτερες αποφάσεις: Η Άλμα,
έχοντας συνειδητοποιήσει ότι ο Έρωτας δεν ξεδιψά μόνο με πλατωνικές ιδέες,
αποφασίζει να αποποιηθεί τα πιστεύω της και να θυσιάσει την πουριτανική της
αξιοπρέπεια. Προτάσσοντας τον εαυτό της και την ανάγκη της για έρωτα, συναντά
τον Τζων παίζοντας όλα τα συναισθήματα της σε μία στιγμή. Δυστυχώς, όμως, η στιγμή
αυτή είναι εκείνη που ο Τζων, ύστερα από το θάνατο του πατέρα του,
απομακρύνεται από τα υλιστικά του πιστεύω, υιοθετεί τη δική της φιλοσοφία, αρχίζει
να πιστεύει στο ανώτερο, το άυλο και βλέπει στο πρόσωπο της την ενσάρκωση του
πνευματικού έρωτα. Είναι στιγμή που τα
δύο πρόσωπα αλλάζουν θέαση για τον κόσμο και για τον Έρωτα. <i>«Οι ρόλοι αντιστράφηκαν- και με τι τραγική
ειρωνεία! Εσείς σκέφτεστε τώρα, όπως σκεφτόμουν εγώ άλλοτε- κι εγώ, όπως εσείς
τότε»</i>, θα αναφωνήσει η Άλμα, πριν φύγει από το ιατρείο του Τζων, για να
αναζητήσει αυτό που εκείνος δεν μπορεί πλέον να της προσφέρει. Πόσο αληθινό <span lang="EN-US">bad</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">timing</span><span lang="EN-US"> </span>είναι
αυτό; Πόσο τραγικό είναι ένα τέτοιο τέλος για ένα πρόσωπο που συνειδητοποιεί τι
έχει ανάγκη τη στιγμή που πλέον δεν μπορεί να το έχει.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Είναι ακριβώς τόσο
τραγικό όση τραγική είναι η καθημερινή ζωή. Είναι τόσο ειρωνικό όσο ειρωνική
είναι και η πραγματικότητα. Ο <span lang="EN-US">Tennessee</span><span lang="EN-US"> </span>σου πετά στα μούτρα αυτή την ειρωνεία και σου λέει «Δεν πάει
να λέει ο <span lang="EN-US">Coelho</span> και ο
κάθε φεισμπουκοφιλοσοφος ότι εάν θες κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το
αποκτήσεις. Όσο και να θες κάτι, όσο και αν προσπαθήσεις, εάν η ζωή θέλει να σε
περιπαίξει, θα το κάνει και με απόλυτη επιτυχία». Αυτό, ακριβώς, είναι η ουσία
του έργου: η τραγική ειρωνεία που χαρακτηρίζει τον έρωτα. Για το λόγο αυτό, το
Καλοκαίρι και Καταχνιά σου αφήνει μια πικρία, όπως αυτή που σε βαραίνει όταν
ξυπνάς το πρωί και καταλαβαίνεις πόσο μόνος είσαι μέσα στην απεραντοσύνη του
κόσμου. Όπως λέει και ο Μάριος Πλωρίτης, το έργο αυτό «μοιάζει με λυπητερό
τραγούδι στο δειλινό, μακρινή ελεγεία μέσα στη καταχνιά, όπου αναδεύονται για
στερνή φορά αμέτρητοι καημοί, πριν σβήσουν για πάντα, μέσα στο σκοτάδι της νύχτας
που έρχεται…». <span lang="EN-US">Nailed</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">it</span>.</div>
</div>
Κατερίνα Π.http://www.blogger.com/profile/11551701511928197600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-27029757322887214152016-08-26T07:41:00.000-07:002016-08-26T14:03:19.170-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<h2 style="text-align: left;">
<b>Περί θεάτρου λόγος ή </b><b><span lang="EN-US">Let</span>’</b><b><span lang="EN-US">s</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">talk</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">about</span><span lang="EN-US"> </span></b><b><span lang="EN-US">theatre</span><o:p></o:p></b></h2>
<div class="MsoNormal">
<b><span lang="EN-US"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για μία από τις αρχαιότερες μορφές
τέχνης. Ή, υιοθετώντας ένα στυλ πιο κουλτουροκουλτουριάρικο, ας μιλήσουμε για τη σύμπνοια, τη συμπόρευση, το συναπάντημα
(και γενικά λέξεις που ξεκινούν από σύν-) της ανθρώπινης ψυχής με την αρχέγονη
ψυχή του σύμπαντος, όπου το δράμα και η αγωνία της ύπαρξης, οντολογικής, φαινομενολογικής,
αισθητικής, γνωσιολογικής, μεταφυσικής κ.λπ. (υπάρξεις που εν γένει μήτε να τις
φανταστείς!) εξελίσσεται υπό τη μορφή μίας ανεπανάληπτης σκηνικής- ή και όχι-
πράξης.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="font-family: "calibri" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%;"><v:shapetype coordsize="21600,21600" filled="f" id="_x0000_t75" o:preferrelative="t" o:spt="75" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter">
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0">
<v:f eqn="sum @0 1 0">
<v:f eqn="sum 0 0 @1">
<v:f eqn="prod @2 1 2">
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth">
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight">
<v:f eqn="sum @0 0 1">
<v:f eqn="prod @6 1 2">
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth">
<v:f eqn="sum @8 21600 0">
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight">
<v:f eqn="sum @10 21600 0">
</v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:formulas>
<v:path gradientshapeok="t" o:connecttype="rect" o:extrusionok="f">
<o:lock aspectratio="t" v:ext="edit">
</o:lock></v:path></v:stroke></v:shapetype><v:shape id="_x0000_i1025" style="height: 175.5pt; width: 132pt;" type="#_x0000_t75">
<v:imagedata o:title="25artsbeat-williams-articleInline" src="file:///C:\Users\TOSHIB~1\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.jpg"></v:imagedata></v:shape></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkfRF1Wj8F1tQ6QojvZM38JHCrd85KgxusVl2I4hX8EF9JeRRQ6nRipE7OrcAloniiq5d_q0DePa5zfp_ejKOkgatQRXYAcBs7aYP8dOJlnuU5OrxKwkDoPx6wcJFdk3qfeH2AZy9z7aI/s1600/25artsbeat-williams-articleInline.jpg" imageanchor="1"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkfRF1Wj8F1tQ6QojvZM38JHCrd85KgxusVl2I4hX8EF9JeRRQ6nRipE7OrcAloniiq5d_q0DePa5zfp_ejKOkgatQRXYAcBs7aYP8dOJlnuU5OrxKwkDoPx6wcJFdk3qfeH2AZy9z7aI/s400/25artsbeat-williams-articleInline.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US"><v:shapetype coordsize="21600,21600" filled="f" id="_x0000_t75" o:preferrelative="t" o:spt="75" path="m@4@5l@4@11@9@11@9@5xe" stroked="f">
<v:stroke joinstyle="miter">
<v:formulas>
<v:f eqn="if lineDrawn pixelLineWidth 0">
<v:f eqn="sum @0 1 0">
<v:f eqn="sum 0 0 @1">
<v:f eqn="prod @2 1 2">
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelWidth">
<v:f eqn="prod @3 21600 pixelHeight">
<v:f eqn="sum @0 0 1">
<v:f eqn="prod @6 1 2">
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelWidth">
<v:f eqn="sum @8 21600 0">
<v:f eqn="prod @7 21600 pixelHeight">
<v:f eqn="sum @10 21600 0">
</v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:f></v:formulas>
<v:path gradientshapeok="t" o:connecttype="rect" o:extrusionok="f">
<o:lock aspectratio="t" v:ext="edit">
</o:lock></v:path></v:stroke></v:shapetype><v:shape id="_x0000_i1025" style="height: 175.5pt; width: 132pt;" type="#_x0000_t75">
<v:imagedata o:title="25artsbeat-williams-articleInline" src="file:///C:\Users\TOSHIB~1\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image001.jpg">
</v:imagedata></v:shape><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US">Not so
proud of me Tennessee? </span>Μάλλον, όχι.<br />
<a name='more'></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, με τα λεγόμενα του κυρίου Σαίξπηρ,
δια στόματος του κυνικού αλλά εμβληματικού <span lang="EN-US">Jacques</span>- Ιάκωβου στο <i>Όπως
σας αρέσει </i>: <i>«Ο κόσμος είναι μια θεατρική σκηνή και όλοι, άντρες και
γυναίκες, ηθοποιοί: έχουν τις εξόδους τους και τις εισόδους τους. Και ένα
άνθρωπος στη ζωή του παίζει πολλούς ρόλους, αφού οι πράξεις είναι οι εφτά
ηλικίες»</i>. Χμ χμ χμ….. Τι μου θυμίζει; Τι μου θυμίζει; Αχ, βρε γερό-Γουίλι,
βρε γέρο-αλεπού. Μήπως είχες διαβάσει ολίγον την αρχαιοελληνική γραμματεία και
«οικειοποιήθης» -πάντα ολίγον- μερικές σκεψούλες; Ε, ατιμούλη; Σκέψεις τύπου φιλοσοφικές, λέμε τώρα π.χ.
Δημόκριτος: «Ο κόσμος σκηνή, ο βίος πάροδος. Ήλθες, είδες απήλθες<span style="font-family: "calibri" , sans-serif; font-size: 11pt; line-height: 115%;">»</span>. Και σου
πετάει η γέρο-αλεπού και τον Άμλετ με το γνωστότατο «<i>Να ζει κανείς η να μη ζει;»</i> και κάθεσαι και αναρωτιέσαι τι είπε τώρα
ο ποιητής. Τι είπε, όμως, ο ποιητής που δεν έχει ξαναειπωθεί;</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i>«Καλύτερα αξίζει ο
θάνατος μια και καλή, παρά μια ζωή που όλες οι μέρες της είναι γεμάτες αγωνία
και πόνο»</i> ακούγεται μια φωνή βαθιά, αυστηρή και εσύ τα κάνεις λιγάκι πάνω σου
γιατί τέτοια φωνή είχε και ο κυρ- Θοδωρής, ο δάσκαλος σου, όταν πήγαινες σχολείο
αδιάβαστος και έλεγες «ας κάνω την πάπια». Μα ό,τι πτηνό και αν έκανες πώς
τύχαινε κάθε φορά να σε καταλαβαίνει και να μην σε αφήνει σε χλωρό κλαρί; Όμως,
αυτή η συγκεκριμένη φωνή είναι του μπαρμπά-Αισχύλου- που δεν αποκλείω να είχε κάποια
συγγένεια με τον κυρ-Θοδωρή- αλλά τα συγκεκριμένα λόγια τα απευθύνει η Ιώ στον <i>Προμηθέα Δεσμώτη, </i>η οποία μπορεί να ήταν
αγελάδα, αλλά έξυπνη αγελάδα. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-family: "calibri" , "sans-serif"; font-size: 11.0pt; line-height: 115%;"></span><br />
<div class="MsoNormal">
<i>«Για όποιον ζει με τα
δικά μου βάσανα όπως εγώ, καλύτερος είναι ο θάνατος»</i> θα ακουστεί μια γλυκιά, μειλίχια
φωνή από έναν ακόμα θείο, τον θείο-Σοφοκλή που δημιούργησε, προσθέτοντας το
χημικό Χ, τη μεγαλύτερη <span lang="EN-US">superhero</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">ever</span>.
Την Αντιγόνη τη μπερμπάντισσα που και μυαλό είχε και όμορφη ήταν και τις βόλτες της
δεν είχε στερηθεί και γενικά ήταν το δέκα το καλό.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«<i>Πέθανε όπως πέθανε.
Καλύτερος πια είναι ο θάνατος από τη ζωή»,</i> θα πεταχτεί και ένας ακόμα
μπαρμπούλης, ο μπάρμπα-Ευριπίδης, ο-τόσο δα-κερατούλης, που ήταν και λίγο περιφρονημένος
ο τσαμένος, αλλά μας παρέδωσε μια Εκάβη στις <i>Τρωάδες</i>... Να την ακούς και να σπαράζει η ψυχή σου. Να ρουφάς τη μύτη
σου και να σου ΄ρχεται ο Ζαγοραίος στο μυαλό με τους στίχους «Πες μου πατέρα
μου γιατί όλοι ορφανό με λένε και γιατί σ’ αυτό το μνήμα κάθε μέρα θες να
κλαίμε».</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Το λοιπόν, τρεις ήσαν οι τραγικοί μας ένα το μήνυμα που άφησαν
κληρονομιά εις τους αιώνας των αιώνων αμήν: Η ζωή είναι μία ταλάντωση, δηλαδή μια
περιοδική μεταβολή καταστάσεων γύρω από την τιμή που θα ονομάσουμε «ηρεμίαααααα»
ή «χαλαράαααα». Και θέατρο τι είναι; Θέατρο είναι η απεικόνιση αυτής της ταλάντωσης.
Απεικόνιση τύπου: <v:shape id="Εικόνα_x0020_4" o:spid="_x0000_i1026" style="height: 93.75pt; mso-wrap-style: square; visibility: visible; width: 276.75pt;" type="#_x0000_t75">
<v:imagedata o:title="fdt" src="file:///C:\Users\TOSHIB~1\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image002.png">
</v:imagedata></v:shape></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU9P5Jkk7gkTAM_7psMeIgyvnI1Ey9ys9eJsG12vwpvj6i0O_5coXG75kUx-vT5CpaQN93boiLQnxmGjauKie00l3RuXSfJn8Aca060LplQnHnojzPyiwfFRf49uEuAYqAy4YJ-IifY28/s1600/fdt.png" imageanchor="1"><img border="0" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU9P5Jkk7gkTAM_7psMeIgyvnI1Ey9ys9eJsG12vwpvj6i0O_5coXG75kUx-vT5CpaQN93boiLQnxmGjauKie00l3RuXSfJn8Aca060LplQnHnojzPyiwfFRf49uEuAYqAy4YJ-IifY28/s320/fdt.png" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
Το θέατρο απεικονίζει τη ζωή με τη τραγικότητά της, με την
ειρωνεία της, την ευτυχία της, τη δυστυχία της και εν γένει την μεταβολή της μέχρι να επέλθει το τέλος της. Για αυτό λένε ότι στο θέατρο δεν παίζεις αλλά βιώνεις ή -για τα
ταπεινά χαμομηλάκια- προσπαθείς να βιώσεις. Είτε είσαι πάνω στο σανίδι είτε
είσαι κάτω, πάνω, πίσω από αυτό. Και έτσι όταν ακούς την Νύφη από το Ματωμένο
Γάμο να λέει με σπαραγμό: <i>«Δεν ήθελα, μ’
ακούς; Δεν το ήθελα! Ο γιος σου ήταν η ίδια μου η ζωή, και δεν τον γέλασα, όχι,
δεν τον εγέλασα. Αλλά το χέρι του άλλου με πήρε σαν ένα κύμα της θάλασσας, μού
’δωκε μια σαν κουτουλιά μουλαριού, και δεν μπορούσα να κάμω αλλιώς»</i>, κυλάει
ένα δάκρυ και λες: «Άι στο καλό, έτσι είναι η ζωή, απρόβλεπτη. Τι να έκανε το
κορίτσι; Αγάπησε και δεν μπορούσε αλλιώς. Μωρέ άι στο καλό και μου τρέχει και η
μάσκαρα». </div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Για αυτό το θέατρο είναι ζωή και η ζωή είναι θέατρο.</div>
</div>
Κατερίνα Π.http://www.blogger.com/profile/11551701511928197600noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-80297354312929269782016-08-26T06:18:00.000-07:002016-11-29T09:54:46.604-08:00Σε σιχαίνομαι.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<h2>
<br /></h2>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Και φαντάσου ότι σιχαίνομαι τη λέξη «σιχαίνομαι» και το
ήξερες. Φαντάσου πόσο πολύ το εννοώ, για να σου το γράφω τόσες φορές, σε τόσες
γραμμές, για να πω με σαφήνεια, σιγουριά και βεβαιότητα, πως ναι, σε
σιχαίνομαι.<o:p></o:p></span><br />
<span style="line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Έχω γράψει τόσες φορές και τα εικοσιτέσσερα γράμματα του
αλφαβήτου, συνδυασμένα με πολλούς τρόπους, αφιερωμένα όμως κάθε φορά σε εσένα.
Έχω γράψει για κάθε πρωτόγνωρο και κοσμογονικό αίσθημα που εξέπεμπες, για κάθε
εξευγενισμένο χαρακτηριστικό σου, τις εξωραϊσμένες εμπειρίες μας, όλα σε φωτίζουν
με ένα φωτοστέφανο και μία περιγραφή ουτοπική.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Βλέπεις, όποτε έγραφα δε χρειαζόμουν πυροδότηση ή έμπνευση ή
κάποια τάξη, απλά άρχιζα να γράφω κι όπου με πήγαινε. Και μετά το συμμάζευα, το
πετσόκοβα, και κάτι έβγαινε.</span><br />
<span style="line-height: 115%;">Ήξερα τι έγραφα τις άλλες φορές. Για σένα. Σε κάθε
διαφορετικό τρόπο που μπορούσες να εκφραστείς μέσα μου. Σε ιστοριούλες, μισές
αληθινές, μισές ψεύτικες, σε αναμνήσεις και λόγια που έπλεκα γύρω τους
μυθιστορήματα. Ήσουν εσύ, εκεί, παντού.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Για σένα έγραφα και σπαταλούσα λέξεις κι επένδυα στη σκέψη
σου και στην ιδέα σου, να γεννήσω μια πρόταση καινούργια, που θα πει όμως κάτι
παλιό και χιλιοειπωμένο. Όλα μέσα από τον έρωτα.</span><br />
<a name='more'></a><span style="line-height: 115%;"><o:p></o:p></span><br />
<span style="line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Αν έγραφα πάλι για σένα, κι αν σε έστηνα πάλι στο βάθρο σου,
πρόδιδα εμένα και τον πικρό καφέ δίπλα μου, κι επιβεβαίωνα την ειρωνεία του
μαύρου κέρσορα. Κι ήταν τόσο μα τόσο εύκολο να το κάνω. Θα έρρεαν από μέσα μου
τα λόγια και θα ένιωθα μια γλυκιά έκσταση, που θα σε έφερνα λίγο πιο κοντά μου.
Θα ήταν σα να σε κρυφοκοιτούσα από μια κλειδαρότρυπα ή θα σε κατασκόπευα από
ένα στενάκι να πίνεις τη μπύρα σου. <i><b>Θα
είχα για λίγο δικαίωμα να ξεκλέψω από τη φύση σου, μιλώντας για σένα.</b></i><o:p></o:p></span><br />
<span style="line-height: 115%;"><i><b><br /></b></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Αν είμαι όμως λίγο, τόσο δα, εγωίστρια μέσα μου, τον ξέθαψα
τον εγωισμό εκείνη τη στιγμή, τον εξόρυξα όλο, τον έριξα στην πλάτη μου και
βγήκα στην επιφάνεια του μυαλού μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Πολύ σε αγάπησα, περισσότερο έγραψα για σένα, πιότερο πρέπει
να σε αφήσω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Οπότε; Οπότε, θα έγραφα για σένα. Αλλά για την άλλη σου
πλευρά, αυτή που μπορούσα να κάνω πως μισώ, πως απεχθάνομαι. Όλα τα μέγιστα και
τα μικροσκοπικά, και κυρίως τα δεύτερα, που είσαι και τα σιχαινόμουν. Έτσι πήρα
τη χειρότερη λέξη που ξέρω, το «σιχαίνομαι» και την κόλλησα δίπλα σου, μήπως σου
πετάξει αυτή λάσπη, γιατί εγώ δεν μπορούσα.<o:p></o:p></span><br />
<span style="line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαίνομαι λοιπόν. Άφησα κάτω τα μαλλιά μου, έκατσα
σταυροπόδι, ήπια άλλη μια καλή ρουφηξιά πικρού καφέ κι άρχισα να πληκτρολογώ το
αρνητικό φιλμ σου. Τι είσαι και δεν έβλεπα, τι έβλεπα και δεν ήθελα να είσαι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν τη γεωγραφία που ήξερες. Με διόρθωνες συνέχεια.
Ήξερες πού είναι τοποθετημένο και το παραμικρό ξερονήσι πάνω στην υδρόγειο
σφαίρα και με νευρίαζε αυτό. Όταν μπέρδευα χώρες και πρωτεύουσες. Τη
Λιουμπλιάνα, που δεν μπορούσα να την πω καλά. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν τα γόνατά σου, τα χιλιογδαρμένα. Σιχαινόμουν τον
χαοτικό γραφικό σου χαρακτήρα, που ποτέ δεν μπορούσα να διαβάσω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν το κλειδωμένο σου συρτάρι, για το οποίο ενώ ποτέ
δεν στο είπα, είχα κάνει αμέτρητες υποθέσεις για το τι μπορεί να είχε μέσα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που η μνήμη σου ήταν χρυσόψαρου και που εγώ
θυμόμουν τα πάντα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν την προσποιητή, βρετανική προφορά που έκανες και
νόμιζες ότι έβρισκα αστεία. Δεν ήταν.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που πίστευες ότι δεν έχω καταλάβει τον Οδυσσέα
του Τζέης Τζόυ και ότι έλεγα αρλούμπες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που έβρισκες την ποίηση φαιδρή και τα στιχάκια που
σκάρωνα σε άφηναν δήθεν αδιάφορο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν τα τσιγάρα σου και τον αναπτήρα σου τον κίτρινο
με τις καρδούλες. Φυσούσες κυκλάκια στο πρόσωπό μου και γελούσες σαν ο χείριστος
βιλέιν, όταν πνιγόμουν κι έβηχα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που έλεγες φλώρο τον Μπάτμαν και που μου έκανες
σπόιλερ σε όλες τις ταινίες. Ήθελες να ξέρεις, πριν χρειαστεί να μάθεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν την παραφωνία σου. Σε κάθε σου απόπειρα να
τραγουδήσεις ακουγόσουν σαν πόρτα που τρίζει. Και στο αυτοκίνητο τραγουδούσες
δυνατά, πολύ δυνατά και παράφωνα όποιο τραγούδι έπαιζε. Έτρεμα μη και
σταματήσεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που με αγκάλιαζες τα βράδια και δεν μπορούσα να στριφογυρίσω,
που ζεσταινόμουν και πνιγόμουν και το καταλάβαινες και δε με άφηνες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που μου εξηγούσες, κάθε φορά που βλέπαμε μαζί
αγώνα, τι είναι οφσαιντ, πρώτον γιατί το είχα καταλάβει και δεν ήμουν ηλίθια
και δεύτερον γιατί είχες καταλάβει ότι δεν το είχα καταλάβει και το ξαναέλεγες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που δε σε έπεισα ποτέ να φας καρότα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που με δε έμαθες να κολυμπάω.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν τα γυαλιά σου. Όταν τα φορούσες κι έγραφες
εργασίες με τις ώρες, σαν τρελός συγγραφέας, που γράφει ένα συναρπαστικό
μυθιστόρημα.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν τις βλεφαρίδες σου. Ήταν τρομακτικές και
μοχθηρές, μακριές και τόσο μαύρες. Και τις σιχαινόμουν που αγκάλιαζαν τα μάτια σου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν τις φλέβες σου, που πετάγονταν στις παλάμες σου
και σε φοβόμουν.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που έκανες ποδήλατο χωρίς χέρια κι εγώ έπεφτα από
το ποδήλατο, γιατί απαιτούσε μια ισορροπία που δεν είχα ποτέ στη ζωή μου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που όλα τα παιδάκια σου γελούσαν αβίαστα, χωρίς
να προσπαθήσεις.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που ξημερώναμε βλέποντας Τελεμάρκετινγκ στο βουβό
και φτιάχναμε διαλόγους. Σιχαινόμουν που οι δικοί σου ήταν καλύτεροι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που δε γαργαλιόσουν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν το τρανταχτό σου γέλιο. Γοερό, φωναχτό και ηχηρό, στη μέση του σινεμά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σιχαινόμουν που με αγαπούσα όποτε με άγγιζες κι ήμουν
συνέχεια του κορμιού σου.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Σε σιχάθηκα. Τόσος φορές που είπα κι άλλες τόσες που δεν
προλαβαίνω σε μια ζωή να γράψω. Κι έπιασα τον εαυτό μου να γράφει μανιωδώς και
σταμάτησα μόνο για να πάρω δύναμη από τον καφέ μου, που με ωθούσε να γράψω κι
άλλα κι άλλα σα να μου έδινε κι άλλο από εσένα και με ενέπνεε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Τόση ώρα δε γράφω γιατί σε σιχαίνομαι, γράφω γιατί πραγματικά
σε αγάπησα. Τόση ώρα σου δίνω όση αξία σου είχα δώσει σε όλα τα προηγούμενα
κείμενα μαζί. Έγραφα τόσο καιρό τους λόγους που θα σε ερωτευόταν κάποια άλλη,
αλλά τώρα γράφω με πάθος, με μένος και γράφω τους λόγους που σε ερωτεύτηκα εγώ.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="line-height: 115%;">Το αποθήκευσα πρωτότυπο, άγαρμπο, αδιόρθωτο, με τις ατέλειές
του. Έτσι σε είχα κι εγώ στο μυαλό μου και στην καρδιά μου, πρωτότυπο, άγαρμπο,
αδιόρθωτο, με τις ατέλειές σου. Πήγες εκεί. Σε ένα φλασάκι, στο βαζάκι μαζί με
κέρματα, πινέζες, κουμπιά, μία τυχερή δανική κορώνα, στο τελευταίο ράφι της
βιβλιοθήκης μου. Ό,τι πιο ειλικρινές είχα από εσένα, για εσένα. Εκεί.<span style="font-size: 12pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><b><br /></b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><b>And now I am reaching out with every note I sing</b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><b>And I hope it gets to you on some pacific wind</b></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/dsWDUvuF0Xc/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/dsWDUvuF0Xc?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3641381218551474673.post-66450451893292801962016-08-24T04:47:00.005-07:002016-11-29T09:54:20.734-08:00Μετανιώνω όσα δε σου ψιθύρισα στην πόρτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<h2>
<br /></h2>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εκείνο το ρημαγμένο βράδυ.
Αύγουστος ήταν. Ο μήνας της καταστροφής έλεγες, ό,τι κακό συμβαίνει, θα συμβεί
τον Αύγουστο. Γιατί όλα ησυχάζουν, όλα υποκύπτουν στη ζέστη και οι άξεστοι
άνθρωποι ερωτεύονται και οι ψεύτες άνθρωποι ξεφεύγουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Να σου πω κάτι, μη μιλάς. Μα μόνο
εσύ μιλάς, μου λες. Μη με αφήνεις να μιλάω. Και μου έκλεισες τα μάτια με τις
ζεστές παλάμες σου, και μου ψιθύρισες. Αν είμαστε όνειρο, δε θέλω να ξυπνήσω.
Και σου επεσήμανα, αυτό είναι τραγούδι. Σταμάτα να τα χαλάς όλα γκρινιάρα,
κυνικό σκυλί. Εντάξει, «κυνικό σκυλί»;;; Χειρότερο δεν έχεις; Στα λόγια εσύ
είσαι καλή, είπες σιγά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ψέματα. Στα λόγια ήσουν πολύ
καλύτερός μου. Σε πολλά ήσουν καλύτερός μου αλλά δε σου το ομολογούσα. Όπως στο
να με αγαπάς. Εγώ σε αγάπησα αλλά δε σε αγαπούσα. Σε λάτρευα στιγμές στο εκατό
χιλιάδες και μετά σε ξεχνούσα. Σα σπίθα, αναλαμπή, σαν αστραπή που σε τυφλώνει,
αλλά μετά φθίνει, χάνεται.<br />
<a name='more'></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σηκώθηκα απότομα, τόσο που σχεδόν
ζαλίστηκα. Κάτι με ενόχλησε, κάτι με πείραξε. Σε ξάπλωσα βίαια, ανέβηκα πάνω
σου. Όχι, μην το ξαναπείς αυτό. Να ξυπνήσουμε, να ξυπνήσουμε. Δε θέλω να είμαι
για πάντα όνειρο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν ποτέ τρόμαξα με την έκφρασή
σου, ήταν τότε. Δεν ήσουν θυμωμένος, δεν ήσουν στενοχωρημένος, ήσουν παράξενος.
Ήσουν αναγραμματισμένες λέξεις σε προχθεσινή εφημερίδα, δεν ήξερα τι έλεγαν και
τώρα δεν μπορώ να καταλάβω. Μαύρο μελάνι, φθαρμένο χαρτί, κανένα νόημα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όρθιος σηκώθηκες, ντύθηκες κι
είπες, φτάνει. Δυσκολεύτηκες να χωρέσεις τα χέρια σου στα μανίκια και
ταυτόχρονα να στάζεις αυτό το αίσθημα που δεν έχω βρει ακόμη λέξη να το πω.
Φτάνει, δεν αντέχω άλλο. Δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου αυτό, όχι άλλο πια.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάθε οδηγός, έχει συνοδηγό, κάθε
ψέμα έχει την αποκάλυψή του. Η γη έχει τον ουρανό, η μέρα τον ήλιο, η νύχτα τα
λάθη κι εσύ; Εσύ θα έπρεπε να είχες εμένα. Αν το εμένα μπορούσε να σε έχει.
Κάποτε θα γινόταν εμφανές, πόσο να κοροϊδέψεις τον έρωτα;<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έχω προσπαθήσει όσο δε θα
προσπαθούσε κανένας. Ερωτεύτηκα τα χείλη σου, τα κόκκαλα του ώμου σου, το
μισογέλιο σου, την πονηρή σου σκέψη, την τρέλα σου ερωτεύτηκα και κάθε μέρα την
πατούσα περισσότερο με τις μαλακισμένες
σου ιδέες και με το ροχαλητό σου. Με όλες τις άχρηστες πληροφορίες που έλεγες,
με τη χαρά στα μάτια σου, όταν τις έλεγες. Αυτά τα μάτια τα καστανά, τα δικά
σου. Παράφωνη κι υπερκινητική, με μία μανία να προλαβαίνεις τα πάντα σε χρόνο
που οι υπόλοιποι δε φαντάζονται να κάνουν τα μισά. Να τα βάζω κάτω και να λέω,
δε μπορεί, είναι καλογραμμένος χαρακτήρας ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Δεν
είναι αληθινή. Είναι επικίνδυνη. Είσαι επικίνδυνη. Πολύ. Γιατί στοιχειώνεις το
μυαλό μου και σε έχω ανάγκη για να τολμήσω να πω πως ζω. Είσαι μια άλλη μέρα,
είσαι 365 διαφορετικές μέρες μέσα στο χρόνο. Είσαι και η 366η, η παραπάνω, η
δίσεκτη, η αλλιώτικη. Αυτή που δε σου τυχαίνει παρά μόνο σπάνια κι όλοι τη
φοβούνται, εγώ την αγάπησα. Και πνίγομαι να σε αγαπάω μόνος μου. Ναι, να σε
αγαπάαααααω. Όπως το ήθελες, με το άλφα, όχι αγαπώ αλλά αγαπάω. Ναι, άκου σου
το λέω όπως το θες. Εσύ πότε θα το πεις; Πότε θα το νιώσεις; Κουράστηκα μόνος
μου. Έχω ερωτευτεί κι αγαπήσει ό,τι μου ξημερώνει μαζί σου. Και δεν έχω ιδέα
τι είναι αυτό. Φτάνει όμως, φτάνει ρε γαμώτο.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτά είπες. Όρθιος με κλιμακώσεις
στη φωνή, κι ένα λυγμό, όχι κλαψιάρικο αλλά με παράπονο, με απόγνωση, με
αγανάκτηση. Με ένα τέλμα στη ράχη του. Τα τελευταία «φτάνει» σου έπαιξαν στο μυαλό
μου μιξαρισμένα με πολλούς διαφορετικού τρόπους. Άλλα τα άκουγα σαν βούισμα,
όπως τότε που είχαν βουλώσει τα αυτιά μου από το αεροπλάνο στο Δουβλίνο κι
έχανα το μισό κόσμο γύρω μου. Τώρα τον έχανα ολόκληρο. Και τους άλλους κόσμους.
Αυτούς που φτιάξαμε μαζί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ποτέ δε σε φοβήθηκα. Ήσουν πάντα
ευγενική ύπαρξη, κατακεραυνωμένη από την υπόστασή μου. Μεθοδικός, πράος,
δύναμη, αλλά ήρεμη δύναμη. Αυτή που με γαλήνευε τα απόβραδα, που με κούρδιζε,
με έβαζε σε σειρά, που έσβηνε τα φώτα του χάους μέσα μου. Ποτέ μέχρι τότε δε σε
φοβήθηκα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όσο μίλησες όμως, όσο μιλούσες
εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω ούτε να κουνηθώ. Έμεινα ακλόνητη, με τα γόνατα
καθισμένη στο στρώμα και σε κάθε πρόταση σου ένιωθα την καρδιά μου να πηγαίνει
πιο γρήγορα και πιο γρήγορα. Και νόμιζα την άκουσες κάποια στιγμή. Κι ίδρωνα κι
άλλο κι ένιωθα να λιώνω κι ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν έμεινα στέρεα και είχε
συνοχή το σώμα μου μέχρι να τελειώσεις. Νομίζω δεν ανοιγόκλεισα τα μάτια μου
καθόλου. Ίσως μιλούσες ώρες ίσως μερικά λεπτά, εμένα μου φάνηκε ότι άλλαξα
χιλιετηρίδα στο τελευταίο «φτάνει».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν σταμάτησες, με κοίταξες στα
μάτια. Περίμενες μάλλον μιαν απάντηση. Δεν την πήρες. Πρέπει να φαινόμουν
αποσβολωμένη. Δεν είμαι ανοιχτό βιβλίο αλλά πρέπει να έμοιαζα με στοίβα
τραπουλόχαρτα, που μόλις την είχαν ρημάξει. Κάπου έβλεπα ένα ρήγα κούπα, κάπου
το δύο το καλό, το τέλος το καλό που το είχαν κρύψει;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είσαι καλά;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τι να απαντήσω; Δε σταματάω ποτέ
μα ποτέ να σκέφτομαι. Τότε σταμάτησα. Έγνεψα σε μία ασαφή απάντηση. Και πήγα να
μιλήσω. Να ξεστομίσω τι; Έβρεξα τα χείλη μου με τη γλώσσα μου, ξεροκατάπια,
κάθισα στα γόνατά μου και κοίταξα χαμηλά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σίγουρα ήμασταν όνειρο. Όνειρο
θερινής νυκτός. Φυσικά, τι άλλο; Πώς ξυπνάνε όμως; Εγώ θέλω να ξυπνήσω. Έλα
βρες το μοχλό, τσίμπα με να ξυπνήσω, ένας λεκές στο σεντόνι. Εγώ τον είχα κάνει
με μία σοκολάτα. Γιατί ρημαδοσεντόνια δε γράφετε πάνω σας μια απάντηση; Γιατί
είστε έτσι άσπρα και χλωμά; Κι εσύ έτσι είσαι, θαρρώ πως μου φώναξαν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θες να αντιδράσεις; Θέλω αλήθεια
αλλά έχω μουδιάσει. Θέλω αγάπη μου αλλά δεν μπορώ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θες να πεις κάτι;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θέλω, μα τι να σου πω; Κι εγώ σε
αγαπάω, και σε θαυμάζω και σε εκτιμάω. Εγώ, που ξυπνάω πάντα πριν από σένα,
παίζω με τα γένια σου και σε πειράζω κι όταν ξυπνάς, κάνω την ανήξερη. Βάζω
επίτηδες ζάχαρη στον καφέ σου, ενώ ξέρω ότι τον πίνεις σκέτο, για να
γκρινιάζεις και να νομίζεις ότι το ξεχνάω. Όταν με κοιτάς όλο ευχαρίστηση,
γιατί είπα κάτι τάχα σπουδαίο, σε κοιτάω με ευγνωμοσύνη που είσαι ακόμη εδώ και
αντέχεις όλη τη μουρλαμάρα μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την είχα κρύψει την αγάπη μου στο
βαζάκι από γλυκό του κουταλιού και τη φύλαξα στο ράφι. Και τώρα την ψάχνεις να τη
δεις αλλά δε την φτάνω να στη δείξω. Γιατί δεν έχω μάθει να αγαπάω. Έχω μάθει
μόνη μου να πορεύομαι, μοναχή μου να παλεύω και μοναχή μου να χάνω. Και δε θα
σε αφήσω να που πάρεις το απόκτημα τόσο πόνου, τόσου χρόνου και τόσων βασάνων.
Δε θα σε αφήσω να με καλομάθεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όλα αυτά τα σκέφτηκα. Σε τρία
δευτερόλεπτα. Σε κοίταξα κι είπα, φεύγω. Με άρπαξες με νεύρα και μου φώναξες,
αυτό μόνο αν είχα να πω. Και είπα κι άλλα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν θες να φύγεις από τη ζωή μου,
να φύγεις. Και να τα πάρεις όλα μαζί σου. Μην αφήσεις τίποτα πίσω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λένε πως το μίσος και την αγάπη
τα χωρίζει μια λεπτή γραμμή. Την πέρασες σε ένα πετάρισμα των βλεφάρων. Όλα τα
αγαπάω σου, έγιναν μίση. Καθένα μετατράπηκε και καθένα έφτασε στο λαιμό μου,
ξίφος έτοιμο να διαμελίσει. Με άφησες και βγήκες πρώτος, πήρες κλειδιά, πήγες
στην πόρτα. Σε ακολούθησα, σαν επιθεωρητής που ακολουθεί τα ίχνη του
εγκλήματος. Στάθηκες στην πόρτα, έβαλες τα χέρι σου ανάμεσα στα μαλλιά μου, με
έφερες πολύ κοντά σου και με άφησες. Με άφησες και με άφηνες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><b>Μετανιώνω μάτια μου, όσα δε σου ψιθύρισα στην πόρτα</b>.</i> Μετανιώνω που δεν τα άκουσες ποτέ ντυμένα με τη φωνή
μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έβαλα στα ακουστικά "Το καπηλειό" από τον Πασχαλίδη, μάζεψα τα μαλλιά μου και πήγα στο παγκάκι μας. Άκουσα 52
φορές το δίστιχο «ρωτώ διαβάτες στα στενά, αν είδαν μάτια καστανά σαν τα δικά
σου». Πού είσαι;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν δύο το ξημέρωμα κι ήρθε ένας
τυπάς να μου ζητήσει φωτιά. Του λέω, είχα φωτιά και της έριξα νερό, τώρα έμεινε
μόνο στάχτη. Νομίζω με πέρασε τρελή, έφυγε βιαστικός.</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την είχαμε τη φωτιά, την άναψες
εσύ, εσύ μάζεψες τα κλαδιά και τα ξερόφυλλα, εσύ έτριβες με υπομονή κι επιμονή.
Εγώ ήμουν μόνο σπίθα που με το κουράγιο σου έγινε φωτιά, μια νύχτα του
Σεπτέμβρη. Σπίθα ήμουν αλλά ήμουν και νερό και πάλεψα με τον ίδιο μου τον εαυτό
και με εσένα, αλλά στο τέλος την έπνιξα. Μας έπνιξα αγάπη μου, εγώ μας έπνιξα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/jtn3v-yAZI4/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/jtn3v-yAZI4?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07508007620771487481noreply@blogger.com0