Μου λύπης

Σαν σήμερα. Σήμερα οφείλω να σου αφιερώσω τουλάχιστον τούτες τις λεξούλες. Κι ας μην ξέρεις ότι γράφω για εσένα. Κι ας μην τις διαβάσεις ποτέ. Είναι μία στιγμιαία εκλάμψη.

Θέλω να ξαναπιούμε μπύρες ξαπλωμένοι στο μπαλκόνι σου. Θέλω σε εσένα μόνο να δείξω την ψυχή μου. Να μετράμε αστερισμούς, τον γαλαξία της Ανδρομέδας, να με διορθώνεις. Γιατί πάντα σε εσένα θα επιστρέφει η παράνοια της σκέψης μου. Εσύ είσαι ο εκείνος που έκανε τα απάνθρωπα, ανθρώπινα.

Θέλω να γεμίσω το δυάρι σου πάλι με την ύπαρξή μου. Να μαγειρεύω τραγουδώντας. Θέλω να κλειδώσω ένα ποίημα μου στο συρτάρι σου. Να ξεχάσω εκεί το πουλόβερ μου. Να φύγω με το πουκάμισό σου. Να αποκοιμηθείς με τα τραγούδια μου. Θέλω να προσποιηθώ πως δε χάθηκες, πως ζεις ακόμη εδώ. 

Ίσως δακρύζω λίγο, καθώς γράφω, αλλά ο αέρας θα ξηράνει το δάκρυ, θα μείνει μονάχα εκείνη η αίσθηση, η αφυδατωμένη διαδρομή που έκανε η στάλα μέχρι να με πνίξει στην αλμύρα. Κάποτε έβαλα σε ένα τσουκάλι μια χούφτα χώμα, μια κουταλιά γέλιο και την ελπίδα μου να με αγαπήσεις. Όλα αυτά έγιναν φίλτρο μαγικό, δηλητήριο θανατηφόρο. Αντίδοτο δεν υπάρχει. Εσύ υπήρχες, υπήρξες. Υπάρχεις κι ας μην μπορώ να σε αγγίξω.

Να σε βρω μία μέρα ελπίζω κάτω από την πόρτα μου. Να μάθω τι κάνεις, αν τολμάς όσα αγαπάς κι αν είναι καλά ο λογισμός σου. Γιατί μου έλειψες. Όπως μου λείπουν όλοι μα και λίγο παραπάνω. Γιατί είσαι διαφορετικότερος. Κι εγώ ευτυχισμένη.

Απλή είναι η θεωρία, απλούστερη η γραμματοσειρά. Κι ας μοιάζουν οι κατάλευκες σελίδες κενές, σου απαγορεύω ρητά να γράψεις. Ασυναρτησίες, με νάρκωσε η μέρα και η υπενθύμιση στο κινητό μου. Με νάρκωσε για πρώτη φορά η ιδέα σου. Κι ας ήταν διάττοντας αστέρας. Ας ήταν εσώκλειστη σε εκείνο το σπιτάκι του μυαλού σου. Ας φώλιαζε στο χαμόγελό σου.

Σα σήμερα, είδα τα μάτια σου αντίκρυ στα δικά μου. Κι ας μην ξέρω πια τι χρώμα έχουν. Μα μαντεύω πως είναι στο χρώμα του πρώτου φύλλου της άνοιξης.

Κι αν το διαβάσεις, να βρεις μέσα την υπογραφή σου. Κι αν πέρασε καιρός, να μας θυμηθείς για λίγα κλάσματα του χρόνου που επινοήσαμε. Ήταν μια μέρα σαν τη σημερινή κι ένα κουτί από σπίρτα, θυμάσαι;

Τώρα πια μπήκε η άνοιξη και μόνο εσύ με λυπείς, μόνο εσύ μου λύπης.