Περί θεάτρου λόγος ή Let’s talk about theatre

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για μία από τις αρχαιότερες μορφές τέχνης. Ή, υιοθετώντας ένα στυλ πιο κουλτουροκουλτουριάρικο, ας μιλήσουμε  για τη σύμπνοια, τη συμπόρευση, το συναπάντημα (και γενικά λέξεις που ξεκινούν από σύν-) της ανθρώπινης ψυχής με την αρχέγονη ψυχή του σύμπαντος, όπου το δράμα και η αγωνία της ύπαρξης, οντολογικής, φαινομενολογικής, αισθητικής, γνωσιολογικής, μεταφυσικής κ.λπ. (υπάρξεις που εν γένει μήτε να τις φανταστείς!) εξελίσσεται υπό τη μορφή μίας ανεπανάληπτης σκηνικής- ή και όχι- πράξης.

Not so proud of me Tennessee? Μάλλον, όχι.

Σε σιχαίνομαι.

Και φαντάσου ότι σιχαίνομαι τη λέξη «σιχαίνομαι» και το ήξερες. Φαντάσου πόσο πολύ το εννοώ, για να σου το γράφω τόσες φορές, σε τόσες γραμμές, για να πω με σαφήνεια, σιγουριά και βεβαιότητα, πως ναι, σε σιχαίνομαι.

Έχω γράψει τόσες φορές και τα εικοσιτέσσερα γράμματα του αλφαβήτου, συνδυασμένα με πολλούς τρόπους, αφιερωμένα όμως κάθε φορά σε εσένα. Έχω γράψει για κάθε πρωτόγνωρο και κοσμογονικό αίσθημα που εξέπεμπες, για κάθε εξευγενισμένο χαρακτηριστικό σου, τις εξωραϊσμένες εμπειρίες μας, όλα σε φωτίζουν με ένα φωτοστέφανο και μία περιγραφή ουτοπική.

Βλέπεις, όποτε έγραφα δε χρειαζόμουν πυροδότηση ή έμπνευση ή κάποια τάξη, απλά άρχιζα να γράφω κι όπου με πήγαινε. Και μετά το συμμάζευα, το πετσόκοβα, και κάτι έβγαινε.
Ήξερα τι έγραφα τις άλλες φορές. Για σένα. Σε κάθε διαφορετικό τρόπο που μπορούσες να εκφραστείς μέσα μου. Σε ιστοριούλες, μισές αληθινές, μισές ψεύτικες, σε αναμνήσεις και λόγια που έπλεκα γύρω τους μυθιστορήματα. Ήσουν εσύ, εκεί, παντού.

Για σένα έγραφα και σπαταλούσα λέξεις κι επένδυα στη σκέψη σου και στην ιδέα σου, να γεννήσω μια πρόταση καινούργια, που θα πει όμως κάτι παλιό και χιλιοειπωμένο. Όλα μέσα από τον έρωτα.

Μετανιώνω όσα δε σου ψιθύρισα στην πόρτα

Εκείνο το ρημαγμένο βράδυ. Αύγουστος ήταν. Ο μήνας της καταστροφής έλεγες, ό,τι κακό συμβαίνει, θα συμβεί τον Αύγουστο. Γιατί όλα ησυχάζουν, όλα υποκύπτουν στη ζέστη και οι άξεστοι άνθρωποι ερωτεύονται και οι ψεύτες άνθρωποι ξεφεύγουν.

Να σου πω κάτι, μη μιλάς. Μα μόνο εσύ μιλάς, μου λες. Μη με αφήνεις να μιλάω. Και μου έκλεισες τα μάτια με τις ζεστές παλάμες σου, και μου ψιθύρισες. Αν είμαστε όνειρο, δε θέλω να ξυπνήσω. Και σου επεσήμανα, αυτό είναι τραγούδι. Σταμάτα να τα χαλάς όλα γκρινιάρα, κυνικό σκυλί. Εντάξει, «κυνικό σκυλί»;;; Χειρότερο δεν έχεις; Στα λόγια εσύ είσαι καλή, είπες σιγά.

Ψέματα. Στα λόγια ήσουν πολύ καλύτερός μου. Σε πολλά ήσουν καλύτερός μου αλλά δε σου το ομολογούσα. Όπως στο να με αγαπάς. Εγώ σε αγάπησα αλλά δε σε αγαπούσα. Σε λάτρευα στιγμές στο εκατό χιλιάδες και μετά σε ξεχνούσα. Σα σπίθα, αναλαμπή, σαν αστραπή που σε τυφλώνει, αλλά μετά φθίνει, χάνεται.