Μάτ(α)ια

Το σκοτάδι

Διστακτικά, δειλά, όπως περπατά κανείς στο σκοτάδι, μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια την έλλειψη φωτός. Ακουμπά άχαρα όπου βρει, η αφή έμαθε να νικά όσα κρύβονται από την όραση, ψάχνει στο χάος να βρει πάτημα. Υπάρχουν κι ας μην τα βλέπει. Αφού δεν τα βλέπει, δεν υπάρχουν.


Το φως

Ανοιγόκλεισε κάμποσες φορές τα μάτια, γρήγορα και δίχως έλεγχο της κίνησης. Ακτίνες ασυνεχείς, διακεκομμένες από σκοτεινές σχισμές, διαπερνούσαν τα παντζούρια, ίχνη σκόνης λαμπίρισαν στον αέρα. Τα μάτια, όταν είναι καιρό πολύ σβηστά, ξεμαθαίνουν το φως. Τρεμόπαιξαν κι έπειτα άνοιξαν.


Κλείσε τα μάτια. Σφιχτά. Ζει μπροστά τους ένας κόσμος. Κι άνοιξε τα. Διάπλατα. Ζει μπροστά τους ένας άλλος. Και χώρισε ύστερα το φως από το σκοτάδι.

Ποιος είσαι λοιπόν στο φως; Ποιος είσαι στο σκοτάδι;

Δανεικά

Δεν ανήκεις πουθενά.
Δε θα ανήκω σε τίποτα.
Δανείζομαι από το μεδούλι σου.
Ρουφάς από τη χάρη μου.
Ακουμπώ στα ξεφυσήματά σου τα ζεστά βράδια.
Ποδοπατάς τις σκέψεις μου πριν σφραγίσουν τα βλέφαρα.
Στις άκρες των δαχτύλων σου στο μαξιλάρι μου, που περπατούν πριν φτάσουν στα χείλη μου,
στο χρώμα της ίριδας των ματιών σου, εδώ κατοικούμε.

Δανεικά είναι όλα και αγύριστα.
Ο χρόνος, οι λεπτοδείκτες, τα λόγια, τα σεντόνια.
Φρεναπάτη η κτήση, δίχως επιστροφή δανείζεσαι.

Λαξευμένοι οι λίθοι σου, απόκρημνη η πηγή σου.
Θα άλλαζα πολλά, μα ούτε κλωστή από την ψυχή σου.

Δανεικά ας είναι όλα, τα αυγουστιάτικα ετούτα ξημερώματα σου τα χρωστώ,
πάρε τα, σου τα χαρίζω.