Περί Πόθων κάτω από τις λεύκες λόγος ή Let’s talk about Desire under the elms

Πόθοι κάτω από τις λεύκες… Πςςςς! Πόσο ερωτιάρικος τίτλος; Τι παθιασμένη ιστορία; Άντε μετά να φτουρίσουν οι Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρι μπροστά σε τέτοια ιστορία. Θες κυρά μου να γράψεις μια παθιασμένη ερωτική ιστορία; Άσε τα άρλεκιν και τα Twilight και διάβασε Ευγένιο Ο’Νηλ. Εκεί να δεις πόθους, έρωτες, μυστικά, ερωτικά τρίγωνα, οιδιπόδεια συμπλέγματα, άγρια ένστικτα και άλλα τέτοια που θα άφηναν άυπνο τον κάθε Φρόυντ και τον κάθε Γιουνγκ.

 Έτσι, κυρίες και κύριοι, με το έργο «Πόθοι κάτω από τις Λεύκες» συνεχίζουμε την αναφορά μας στο αμερικάνικο θέατρο. Αυτή την φορά, όμως, έχουμε στα χέρια μας τον κύριο Ευγένιο Ο’Νηλ, ο οποίος, όπως κάθε συγγραφέας, ήταν αλκοολικός και καταθλιψάκιας. Διότι, πώς ει δυνατόν να είσαι συγγραφέας- τουλάχιστον θεάτρου- και να μην έχεις, βρε παιδί μου, έναν εθισμό, μια-δυο απόπειρες αυτοκτονίας και μια τραγική οικογενειακή ιστορία; Ε;

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα

«Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι, τι θα άλλαζες;», με ρώτησες.

Πέρασαν σλάιντ στο μυαλό μου όλα τα τσιριχτά μου «ναι» και τα φωναχτά μου «όχι» κι όλες οι μικρές αποφάσεις και πήγαινα να μιλήσω και να πω «αυτό» αλλά κοντοστεκόμουν και συνέχιζα να σκέφτομαι. Και αφού σκάλισα πολλά και ξέθαψα τόσα κι τόσα άλλα, ψέλλισα ένα νεκρό «Δεν ξέρω».

Τα περιτριγύρισα, τα αναποδογύρισα, τα ξανασκέφτηκα. Αν μια στιγμή μπορούσε να τα αλλάξει όλα. Μπορούσε. Και ήξερα κι ακριβώς ποιες στιγμές ήταν αυτές. Ήταν συνηθισμένες, μπανάλ ημέρες, όμοιες με τόσες και τόσες άλλες. Δεν τις είχες κυκλώσει στο ημερολόγιο με κόκκινο μαρκαδόρο, δεν ήταν διαφήμιση από αφρόλουτρο ούτε ακούγονταν τύμπανα συνοδεία. Σίγουρα δεν ήξερες ότι τα επόμενα δευτερόλεπτα θα αλλάξουν τόσο πολύ τα μεθεπόμενα αλλά το ήξερε η ζωή.

Και τα άλλαξε. Αν δεν το έκανα, αν δεν το έλεγα, αν δε διάλεγα εσένα, αν διάλεγα εσένα. Το έκανα, το είπα και δε σε διάλεξα. Ίσως αναρωτήθηκα πώς θα ήταν αν έστριβα στην προηγούμενη στροφή. Ίσως κάποιες μέρες χάζευα στην τηλεόραση και μέτρησα την απόσταση μέχρι να φτάσω στις αποφάσεις που πήρα. Αλλά δε τις μετανιώνω.

Περί Καλοκαιριού και Καταχνιάς λόγος ή Let’s talk about Summer and Smoke

Καλοκαίρι και Καταχνιά. Το λες και σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο και αρχίζεις να φαντάζεσαι ψηλούς, μελαχρινούς τυπάδες, με θεληματικό πηγούνι- γιατί χωρίς θεληματικό πού πας;-, κρατώντας ένα τσιγάρο στα ακροδάχτυλά τους να αναρωτιούνται «τι είναι ζωή», ενώ στο φόντο διαφαίνεται ένα ομιχλώδες τοπίο υπό το φως του ήλιου που ανατέλλει.

Κάτι τέτοιο, αν φανταστούμε ότι κάπου εκεί στο βάθος κρύβεται ένας μελαχρινός τυπάκος

Ίσως αυτό να είχε στο νου του ο Tennessee Williams όταν ονομάτιζε το έργο του ή ίσως τα είχε τσούξει λίγο παραπάνω, είχε και λίγη κατάθλιψη, διάβαζε και τον άλλον αυτοκτονικό τύπο, τον Χαρτ Κρέιν και είπε:«Μμμμμ, θα το ονομάσω Καλοκαίρι και Καταχνιά (Summer and Smoke), όπως λέει και σε αυτόν τον στίχο ο ποιητής, διότι όλοι εμείς οι καλλιτέχναι είμεθα βασανισμέναι ψυχαί, καταδικασμέναι σε αιώνιον εγκλεισμόν μές στο ίδιο μας το δέρμα».