(Άνω) Τελεία

Θα ανοίξω την πόρτα. Θα σαι εδώ. Θα σε δω. Μπροστά μου. Θα μπορώ να σε αγγίξω, να σε ακουμπήσω με τα ίδια μου τα χέρια ξανά. Κρατάς καφέδες. Και με παίρνεις να πάμε μια βόλτα μπροστά στη λίμνη. Σε ένα παγκάκι, όχι ένα τυχαίο, το δικό μας. Εκεί που έγραψα ένα ηλίθιο δίστιχο. Δε μιλάω, δε θέλω να σε εξαϋλώσω. Δε θα σε φθείρω. Σε ακούω να μιλάς για όσα δεν ξέρω για σένα τόσο καιρό, για τη δουλειά σου, για τους αγώνες, για τον σκύλο σου. Κρέμομαι από τα χείλη σου και τα μάτια που έχω να δω τόσο καιρό. Φοράς το φούτερ που σου αγόρασα. Χαμογελάς όπως τότε. Για λίγα λεπτά και κάποια δεύτερα και μετά γυρνάμε στις ζωές μας. Η τομή δύο ευθειών μέχρι να αλλάξουν πορείες. Να ξαναγίνουν ασυμβίβαστες.

Δεν αρκεί

Αχόρταγοι, αδηφάγοι, δίχως ίχνος κορεσμού.

Κι εγώ, μια αχάριστη. Για όλα όσα γεμίζουν την καθημερινότητά μου, λογοδοτώ στον εαυτό μου για τα υπόλοιπα. Τα όσα τόξα λείπουν από τη φαρέτρα μου.

Όσο κι αν τα ζυγίσω με λογικές εξισώσεις, όσες στατιστικές αναλύσεις και όσες μεθόδους  κι αν αναπτύξω, αυτά που νιώθω δε θα μπορέσω να τα αλλάξω. Θα έπρεπε να μου φτάνουν, να είμαι χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Θα έπρεπε να επιλέξω να χορταίνω. Τα «πρέπει» τα άφησα καιρό πριν. Θέλω να σου μιλήσω.

Είναι άδικο ξέρεις, είναι άδικο να εθελοτυφλείς μπροστά σε μία αντικειμενικά καλή ζωή. Είναι άδικο να έχω στην άκρη της γλώσσας μου ένα «ναι αλλά….» απέναντι σε κάθε επιχείρημα. Αλλά αν έβρισκε κάποιος το διακόπτη του μυαλού, πρώτη θα τον αγόραζα.