Μιαν Αλίκη, στη χώρα των παθημάτων

Τι ονειρεύτηκες χθες; Και ποιος σου είπε πως είναι όνειρο;  Ή δεν είναι;

Κάπου στο χωροχρόνο, δυσδιάκριτα και αδιευκρίνιστα, τις κουβαριασμένες σου αναμνήσεις τις συγχέεις με απραγματοποίητες σκέψεις. Στο ένα σου χέρι να κρατάς σκέψεις κι ιστοριούλες που πλάθει το φαντασιόπληκτο μυαλό και στο άλλο, μιαν ανάμνηση.

Και για πες μου τώρα εσύ, εσύ ξερόλα και εσύ πανούργε, τι από όλα αυτά είναι αλήθεια και τι πλάνη; Πόσο διαφορετικό είναι να θυμάμαι πως με αγάπησες και πώς με αγάπησες, από όσο το φαντάστηκα; Πόσο απέχει στις συνάψεις μου το μακρινό παρελθόν από τη μυθοπλασία;

Εγώ είμαι η Μαρία

Έχω πολλά να πω. Και γενικά τα λέω. Μιλάω και μιλάω και μπορεί ώρες ώρες να θες να μου κλείσεις με χαρτοταινία το στόμα, γιατί θα πω τη γνώμη μου και θα την υποστηρίξω. Και όταν διαφωνήσω μαζί σου, θα επιχειρηματολογήσω με τρόπο που ακόμη κι αν ντρέπεσαι να το πεις, μάλλον θα πειστείς. Κι αν όχι όμως θα με παραδεχτείς. Και θα σε παραδεχτώ κι εγώ σαν άξιο συμπαίκτη.