Μάτ(α)ια

Το σκοτάδι

Διστακτικά, δειλά, όπως περπατά κανείς στο σκοτάδι, μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια την έλλειψη φωτός. Ακουμπά άχαρα όπου βρει, η αφή έμαθε να νικά όσα κρύβονται από την όραση, ψάχνει στο χάος να βρει πάτημα. Υπάρχουν κι ας μην τα βλέπει. Αφού δεν τα βλέπει, δεν υπάρχουν.


Το φως

Ανοιγόκλεισε κάμποσες φορές τα μάτια, γρήγορα και δίχως έλεγχο της κίνησης. Ακτίνες ασυνεχείς, διακεκομμένες από σκοτεινές σχισμές, διαπερνούσαν τα παντζούρια, ίχνη σκόνης λαμπίρισαν στον αέρα. Τα μάτια, όταν είναι καιρό πολύ σβηστά, ξεμαθαίνουν το φως. Τρεμόπαιξαν κι έπειτα άνοιξαν.


Κλείσε τα μάτια. Σφιχτά. Ζει μπροστά τους ένας κόσμος. Κι άνοιξε τα. Διάπλατα. Ζει μπροστά τους ένας άλλος. Και χώρισε ύστερα το φως από το σκοτάδι.

Ποιος είσαι λοιπόν στο φως; Ποιος είσαι στο σκοτάδι;