Δεν αρκεί

Αχόρταγοι, αδηφάγοι, δίχως ίχνος κορεσμού.

Κι εγώ, μια αχάριστη. Για όλα όσα γεμίζουν την καθημερινότητά μου, λογοδοτώ στον εαυτό μου για τα υπόλοιπα. Τα όσα τόξα λείπουν από τη φαρέτρα μου.

Όσο κι αν τα ζυγίσω με λογικές εξισώσεις, όσες στατιστικές αναλύσεις και όσες μεθόδους  κι αν αναπτύξω, αυτά που νιώθω δε θα μπορέσω να τα αλλάξω. Θα έπρεπε να μου φτάνουν, να είμαι χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Θα έπρεπε να επιλέξω να χορταίνω. Τα «πρέπει» τα άφησα καιρό πριν. Θέλω να σου μιλήσω.

Είναι άδικο ξέρεις, είναι άδικο να εθελοτυφλείς μπροστά σε μία αντικειμενικά καλή ζωή. Είναι άδικο να έχω στην άκρη της γλώσσας μου ένα «ναι αλλά….» απέναντι σε κάθε επιχείρημα. Αλλά αν έβρισκε κάποιος το διακόπτη του μυαλού, πρώτη θα τον αγόραζα.

Η ζωή σε τραβάει αν την τραβήξεις κι εσύ. Κάποιες φορές είναι πολύ αργά, δε γίνονται όλα για κάποιο λόγο και ο χρόνος δεν είναι γιατρός, είναι μάρτυρας.

Με δυνατά γέλια, με τον τέλειο καφέ, ένα βιβλίο που κάτι μου έμαθε και ανθρώπους που με βλέπουν προτεραιότητά τους, να πετυχαίνω αυτό που με βασάνιζε και να θέτω κορωνίδα της νοσταλγίας μου εσένα. Λάθος σταθμισμένο, δε νομίζεις;

Όμως ορισμένα πράγματα είναι τακτοποιημένα, είναι ορθά αλλά δεν είναι εσύ. Ορισμένα πράγματα δε φτάνουν σήμερα. Δε μου αρκούν απόψε. Είσαι το παπαγαλάκι του πειρατή που δε θα κάτσει στον ώμο μου.

Ξύπνησα το πρωί και δε μου έφταναν όσα κάνω κι αγαπώ πολύ, ξύπνησα και μου έλειπε να σου τα πω. Όσα με παθιάζουν και κυνηγάω δαιμονικά, ήταν σήμερα μη αρκετά. Να σου πω για τη σοκολατόπιτα που έφτιαξα, για τον καθηγητή που γνώρισα, για εκείνο το ωραίο αστείο που είπα και που σίγουρα θα γελούσες. Να σου πω πως μου λείπει το δυάρι σου, που γέμιζε με λίγο καφέ, λίγο αλκοόλ και πολύ από εμένα.

Για την Ανάφη που δεν πήγαμε, για το «Το Όνομα του Ρόδου» που άφησες εδώ και το βρήκα σήμερα σε μια κούτα με βιβλία, για τα τραγούδια που μου τραγουδούσες και τα ακούω να σκαλίζουν στο βασανισμένο μου μυαλό.

Θα σου φαινόμουν να λέω ψέματα και πως είμαι υπερβολική, θα σου φαινόταν πως ποτέ εγώ δε θα έβαζα εσένα έστω κι ελάχιστα πάνω από τα υπόλοιπα. Πως εγώ δεν έμπλεκα με συναισθήματα και δε θα τα βίωνα ποτέ με τέτοιο τρόπο.

Θα έλεγες πόσο χαζή είμαι και μοιάζω να τα παρατάω. Είναι ηλιθιωδώς λάθος η σκέψη μου αλλά όχι, δεν τα παρατάω. Ποτέ δεν το έκανα.

Θέλω όμως να είσαι η δωδέκατη από τις έντεκα αισθήσεις που ανακάλυψαν και πυροδοτεί όλες τις υπόλοιπες. Θέλω να παίζω κρυφτό με την όψη σου και να κερδίζω.

Θέλω να σε διαγράψω από τα καταζητούμενά μου και τη σημερινή ημέρα να την αφήσω να χαθεί κάπου ανάμεσα στην κόλαση που ζω και στον παράδεισο που θυμάμαι.

Θα ήθελα να το ξέρεις αλλά είμαι εγωίστρια γι αυτό το φωνάζω με τρόπο που δε θα ακούσεις, με τρόπο που ίσως κι όσος μου έμεινες γίνεις λόγια σαν αυτά.

Σήμερα ζεις δεύτερη ζωή εδώ. Και σε αυτήν αφήνομαι.

Στο νησί μας σήμερα είμαι ναυαγός. Κι αν με ρωτάς, ελπίδα για το νόστο δεν έχω.