(Άνω) Τελεία

Θα ανοίξω την πόρτα. Θα σαι εδώ. Θα σε δω. Μπροστά μου. Θα μπορώ να σε αγγίξω, να σε ακουμπήσω με τα ίδια μου τα χέρια ξανά. Κρατάς καφέδες. Και με παίρνεις να πάμε μια βόλτα μπροστά στη λίμνη. Σε ένα παγκάκι, όχι ένα τυχαίο, το δικό μας. Εκεί που έγραψα ένα ηλίθιο δίστιχο. Δε μιλάω, δε θέλω να σε εξαϋλώσω. Δε θα σε φθείρω. Σε ακούω να μιλάς για όσα δεν ξέρω για σένα τόσο καιρό, για τη δουλειά σου, για τους αγώνες, για τον σκύλο σου. Κρέμομαι από τα χείλη σου και τα μάτια που έχω να δω τόσο καιρό. Φοράς το φούτερ που σου αγόρασα. Χαμογελάς όπως τότε. Για λίγα λεπτά και κάποια δεύτερα και μετά γυρνάμε στις ζωές μας. Η τομή δύο ευθειών μέχρι να αλλάξουν πορείες. Να ξαναγίνουν ασυμβίβαστες.

Σιωπή. Η τελευταία νότα του τραγουδιού. Το τελευταίο βήμα του χορού. Η σκηνή που αποκαλύπτει τα πάντα πριν φανούν οι συντελεστές της ταινίας. Ένα επιμύθιο, ένας καλογραμμένος επίλογος, μεστός και περιεκτικός. Να ξαναπαίξει η πλέιλιστ στον αγαπημένο μας σταθμό. Εκείνο το δρομολόγιο του τρένου, λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Άκου μου λες. Ξέρεις γιατί ήρθα. Ξέχασα κάποτε να σου πω. Ως τώρα πονούσες μόνη σου και ξενυχτούσες τα βράδια από μνήμες κι από πληγές. Τώρα με έκανες κι εμένα να ξενυχτάω, με πόνεσες όσο πονάς, με τραβολόγησες και τώρα πονάμε μαζί.

Εσύ γιατί δε βρίσκεις την ευτυχία κι εγώ γιατί δεν την βλέπεις στα μάτια μου.

Το φαναράκι στο δρόμο τρεμοπαίζει. Σβήνει. Να ξανάρθεις. Μια μέρα με ψιλόβροχο, μια μέρα βαριά χειμωνιάτικη, να φέρεις αυτό που μου χρωστάς.

Σε είδα στον ύπνο μου χθες. Γι αυτό όλα αυτά. Άλλο λόγο δεν έχω. Για μένα έχεις τελειώσει. Για σένα έχω τελειώσει. Η μυρωδιά μας αναδύεται κάπου ανάμεσα στο πρώτο βήμα που κάναμε μαζί και στην πόρτα που έτριξε πίσω σου. Θα σε θυμάμαι σαν κάτι όμορφο. Να με θυμάσαι σαν κάτι ανύπαρκτο.

Άλλωστε μία φορά ερωτεύεται ο άνθρωπος, τις άλλες απλώς αγαπά. Μου είπαν. Το λέω κι εγώ σε εσένα, μικρό μου θαύμα.