Φωναχτά

Φωνάζω φτάνει και μου λες κι άλλο. Σου ψιθυρίζω πόσο, κι αβέβαιο να απαντήσεις. Δειλιάζω και σιωπώ, μήπως θέλεις να υπολογίσεις; Συλλαβίζεις, θέλω παραπάνω. Πόσο ποτέ δε σου εξήγησα. Πόσο πολύ σε θέλω. Δεν έφτασαν οι δόλιες λέξεις. Περίσσευε το συναίσθημα. Αρκετά.

Φωνάζω φτάνει και μου λες πιο πολύ. Πάρα πολύ δεν έχει. Με ρωτάς; Κατάφαση είναι, μειδιάς. Πάρα πολύ, κι άλλο ακόμη. Δε θα χορτάσω, δε θα φτάσω ποτέ. Εκεί που θα λέω δεν αντέχω.

Φωνές κι ουρλιαχτά. Πόσο; Τι σε νοιάζει; Όσο και για όσο. Μέτρα καίγονται. Σταθμά σαπίζουν. Κι αν; Αν τι; Αν σε πνίξω; Κι αν με πνίξεις; Πόσο πες μου. Θέλω να σου πω να μην κρατηθείς πουθενά. Θέλω να σου πω να μη διστάσεις ούτε στιγμή. Θέλω να καταλάβεις. Δε φτάνει. Δε μου φτάνεις. Δε θα μου φτάσεις.

Φωνή σιγή. Φωνή ήσυχη κι ενοχοποιημένη. Γλαφυρά, καρτερικά, ηχείς για τα φωνήεντα. Στυγνά, βιαστικά κουμπώνεις και τα σύμφωνα. Το χέρι μου στο στόμα σου. Πολύ. Όχι λίγο. Πιο πολύ και στον υπέρτατο βαθμό, στην κλίμακα του τέλους, στο όριο της ανυπαρξίας. Άπειρο δεν υπάρχει. Μα είναι το πιο πολύ που μπορώ να σου εξηγήσω.

Φωνάζεις το όνομά μου. Με τρόπο επαναλαμβανόμενο. Με μοτίβο οικείο. Πεπερασμένο λες, δεν είναι τίποτα. Θα μπορούσα να σου ζητήσω πολλά. Σου ζητάω περισσότερα. Κι άλλα, επιμένεις.

Φωνή διαμαρτυρίας. Δεν καταλαβαίνω, σε κοιτώ με απορία. Θα σου πω, κατευναστικά με κοιτάς. Μετράμε και μετράμε και σύνολο δε βγαίνει. Πρόσθεση, πολλαπλασιασμός. Άκου….

Δε με πίστεψες; Τα ήθελα Όλα.